Spastische kinderen lopen meestal langzamer dan gezonde kinderen omdat hun spieren zich tijden het lopen minder ‘soepel’ gedragen. Daarnaast zijn de spieren van deze kinderen meer actief als ze worden opgerekt wat de beweging afremt en dus ten koste gaat van de snelheid. Dit concludeert bewegingswetenschapper Marjolein van der Krogt in haar onderzoek waarop ze 27 mei promoveert bij VU medisch centrum.
Kinderen met cerebrale parese of kortweg CP, een (meestal aangeboren) hersenletsel, hebben vaak moeite met lopen. Zij lopen bijvoorbeeld op hun tenen of met gebogen knieën, wat erg vermoeiend is. Marjolein van der Krogt onderzocht een aantal factoren die deze loopafwijkingen kunnen veroorzaken. Zij keek met name naar de rol van spasticiteit tijdens het lopen, een aandoening waarbij een spier op het verkeerde moment actief wordt, waardoor het als een rem werkt.
Van der Krogt deed experimenten bij kinderen met CP en bij gezonde kinderen, waarbij bleek dat spastische spieren zich anders gedragen dan gezonde spieren tijdens het lopen.
De spastische spieren rekten langzamer op en bereikten kortere lengtes. Zij waren dus ‘stijver’. Bovendien waren de spieren meer actief juist op het moment dat ze opgerekt werden en remden dus de beweging af. Deze effecten werden erger als de kinderen sneller gingen lopen, waardoor zij bijvoorbeeld nog meer op hun tenen gingen lopen. Dit kan een mogelijke verklaring zijn waarom de loopsnelheid van kinderen met CP vaak lager is dan die van gezonde kinderen. De resultaten bieden aanknopingspunten om de oorzaken van loopafwijkingen bij individuele patiënten met CP beter te kunnen bepalen en zo de behandeling te kunnen verbeteren.
Bron: VUmc
Het is toch niet te geloven hoe deze bewegingswetenschapper zo’n openstaande deur kan intrappen.
Niet te geloven: “spastische spieren zijn stijver”. En spastici met spastische spieren lopen langzamer. Goh! dat was mij nou nooit opgevallen!
Geen enkele kennis van spastische patronen, spiertonus, contracturen, cocontracties bij deze dame.
Welnee, mevrouw van der Krogt promoveert op haar waarneming dat spastici zich langzamer voortbewegen (!) en zoekt daarvoor antwoorden die haar gebrek aan kennis van cerebrale paresen wel zéér pijnlijk demonstreren.
Na het lager, middelbaar en HBO onderwijs is nu kennelijk ook het wetenschappelijk onderwijs ten prooi gevallen aan het competentiegericht onderwijs, waarbij kennis van zaken er blijkbaar niet meer toe doet.