Orthopedisch chirurg dr. Kees van Egmond implanteerde in Isala onlangs voor het eerst ter wereld een kunstpees bij een patiënt die een voorste kruisbandreconstructie moest ondergaan. ‘Het is nog in de onderzoeksfase, maar als de onderzoeksuitkomsten zo positief zijn als op grond van de vooronderzoeken te verwachten is, dan is het een doorbraak.’
Het kunststofligament – de kunstpees – zit met schroeven vast. De treksterkte is zeer groot en blijft dat ook gedurende een lange periode. De techniek is verder identiek aan de gebruikelijke methode. ‘Dit kan voor de patiënt betekenen dat hij of zij maar kort hoeft te revalideren. Dat is één van de grote voordelen, zegt Kees van Egmond, ‘maar we zijn voorzichtig’. Hij coördineert vanuit Isala het onderzoek dat moet vaststellen of het implanteren van een kunstpees bij een voorste kruisbandreconstructie veilig is. En hij deed de eerste implantatie in een mens. ‘Als het alle voordelen heeft die we denken en deze ruimschoots opwegen tegen de nadelen, is het een doorbraak met een grote toekomst.’
Studiefase
Inmiddels zijn er vijf patiënten geopereerd. ‘We gaan het eerst bij tien patiënten van Isala en bij vijf patiënten van andere klinieken toepassen om te kijken wat de risico’s zijn en wat de kans is op bijvoorbeeld afstoting of falen.’ Die risico’s schat hij overigens niet zo hoog in, ‘anders waren we er niet aan begonnen’. Veel moeite om onderzoekspatiënten – gezonde mensen tussen 18 en 45 jaar – te vinden, heeft hij dan ook niet.
Omdat de implantatie van een kunstpees nog in de studiefase zit, volgen patiënten nog wel het revalidatieprotocol zoals dat ook geldt voor de tot nu toe gebruikelijke techniek. In het voortraject zijn de benodigde onderzoeken met goed resultaat uitgevoerd, conform de eisen van een nauwkeurige introductie van een nieuw implantaat.
Vaste treksterkte
Bij patiënten die een voorste kruisbandreconstructie moeten ondergaan, wordt normaal gesproken een eigen pees (liefst uit de hamstring) of een donorpees gebruikt. Vaak met goed resultaat. Maar daar zitten ook nadelen aan. Zo is de kwaliteit van de pees variabel, blijft er altijd wat rek in zitten en kan hij gemakkelijker opnieuw scheuren. Tot hij helemaal is ingegroeid, zit je als patiënt dus in een kwetsbare periode. Bij de kunstpees speelt dit probleem niet. Dit weefsel (polymelkzuur) wordt omgebouwd tot lichaamseigen collageen (de ‘grondstof’ voor bindweefsel) – het lost als het ware op. Dat gaat echter in een glijdende schaal, het verdwijnt naarmate het eigen weefsel ingroeit en sterker wordt. Na één tot twee jaar heeft de patiënt weer een kruisband van eigen bindweefsel, die net zo sterk zal moeten zijn als daarvoor.
Isala Orthopedie koploper
Bij de eerste implantatie waren twee Amerikaanse chirurgen aanwezig – zij ontwikkelden de kunstpees (www.softtissueregeneration.com). Als de resultaten bij de eerste vijftien patiënten positief zijn, volgt onderzoek met 250 patiënten verdeeld over zes klinieken in Europa en de Verenigde Staten. Pas daarna kan het eventueel op grote schaal worden toegepast. Kees van Egmond verwacht dat dit nog enkele jaren zal duren. Maar blijkt het een succes, dan is het een grote vooruitgang voor de patiënt en betekent het voor de maatschap Orthopedie van Isala dat ze het leidinggevende instituut in Europa wordt bij het verder invoeren van deze nieuwe techniek.
Bron: Isala
Vraag mij af waarom de Lars Ligament uit Frankrijk in Nederland niet de kans heeft gekregen als in ons omringende landen. Prof. Bellemans Leuven gebruikt de Lars regelmatig met als bekendste patiënt met een Lars top turnster Aagje Vanwalleghem.
Lars levert ook donorpezen voor reconstructie van achillespees, achterste en mediale kruisband, ACL en rotator cuff.