De patiëntgerichte benadering moet aangepast worden: meer aandacht voor het behandelen van gezondheidsproblemen en een efficiëntere exploratie van de klachten. Dit is de conclusie van ergotherapeute Isaline Eijssen die op 21 maart promoveert. Bij de patiëntgerichte benadering staat de manier waarop de patiënt tegen zijn of haar gezondheidsproblemen aankijkt centraal en krijgt de patiënt een belangrijke rol in de uitvoering van de behandeling.
Een patiëntgerichte benadering zou leiden tot een groter effect van de behandeling, grotere therapietrouw en grotere tevredenheid van de patiënt. Om te onderzoeken of dit inderdaad zo is, bekeek Isaline Eijssen het effect van een patiëntgerichte benadering in de revalidatie (ergotherapie) van mensen met multiple sclerose (MS) ten opzichte van de reguliere revalidatie. Aan dit onderzoek hebben ergotherapeuten, patiënten en artsen van 13 Nederlandse centra deelgenomen.
De patiëntgerichte benadering leidde, tegen de verwachting in, tot slechtere resultaten dan de reguliere behandeling. Zo was het resultaat op het gebied van vermoeidheid en van kwaliteit van leven slechter bij de patiëntgerichte therapie. Nader onderzoek liet zien dat therapeuten bij de patiëntgerichte benadering meer aandacht besteedden aan exploratie en diagnostiek van de gezondheidsproblemen van de patiënt en minder aan het daadwerkelijk behandelen van de problemen. Het onderzoek laat verder zien dat patiëntgerichte benadering leidt tot een patiëntgerichter therapieproces. De conclusie van Isaline Eijssen is dat de patiëntgerichte benadering aangepast moet worden. Het blijft van belang rekening te houden met het gezichtspunt van de patiënt, maar de exploratiefase en het daadwerkelijk behandelen van de gezondheidsproblemen van de patiënt dienen meer met elkaar in balans te zijn.
Download het proefschrift
Bron: VUmc
Telkens weer zie ik ook in de fysiotherapie voorbeelden van extreem denken en handelen. Het bovenstaande is er ook een. Extreem een denkbeeld aanhangen is schijnbaar makkelijker als genuanceerd meerdere aspecten laten meewegen. Laat bovenstaande een les zijn voor de fysiotherapeuten die ook de patiëntenwaardes centraal stellen en daarmee een veel te grote waarde geven in de beslissing welke soort behandeling men geeft. Men moet weten welke voorstellingen de patiënt heeft om hem van daaruit met jouw kennis uit te leggen wat voor hem de beste therapie is. Dit is natuurlijk iets heel anders als zonder overleg je therapie op te leggen of je door de patiënt te laten voorschrijven wat jij hebt te doen. Ik denk immers dat de fysiotherapeut als expert met zijn kennis voor de patiënt de beste therapie kan uitzoeken en aanbieden. Als hij dit voldoende uitlegt en motiveert zijn de meeste patiënten ook wel bereid hun aanvankelijke ideeën aan te passen.(dus bijvoorbeeld beginnen met oefentherapie in plaats van massage, als na onderzoek blijkt dat het primaire probleem een gewricht- en geen spierprobleem is) In het zeldzame geval dat dit blijft botsen met de voorstellingen van de patiënt en het niet lukt deze te echt te overtuigen, is het dwingen van de patiënt natuurlijk zinloos.
Andere voorbeelden van extreem denken:
1.De nadruk bij biopsychosociale benaderingswijze op de psycho kant bij bijvoorbeeld rug- en nekklachten heeft ertoe geleid dat velen in het verleden de biomedische zaak niet eens meer onderzochten en behandelden. Mijn klinische ervaringen en recentere berichten (ook hier) spreken deze aanpak tegen.
2.De chronische pijntheorie leidt ertoe dat sommigen denken dat er bij elke chronische klacht sprake is chronische pijn in de zin van centrale sensitisatie en veranderingen in het zenuwstelsel. Dit zou pijneducatie en een leren omgaan met blijvende pijn behoeven. Een oorzakelijke biomedische benadering zou dan zinloos zijn. Mijn ervaringen met chronische patiënten zegt iets heel anders.
3.De roep naar wetenschappelijke evidentie maakt dat velen vergeten dat klinische expertise ook een belangrijke pijler is van het evidence based handelen en je dus bijna veroordelen als je afwijkt van de richtlijn. Ook ontstaat zo het waanidee dat we allemaal een master moeten doen om genoeg wetenschappelijk onderbouwd te kunnen werken en men alleen met masterdiploma nog voldoende goede (manueel-) therapeuten zouden zijn om ingeschreven te staan. http://www.linkedin.com/groupItem?view=&srchtype=discussedNews&gid=3105092&item=98041244&type=member&trk=eml-anet_dig-b_pd-ttl-cn&ut=0o1jDoBnwPIR81