Onlangs is in het Wilhelmina Kinderziekenhuis voor het eerst in Nederland bij een patiënt met beenlengteverschil een magnetisch uitschuifbare beenpen ingebracht. De pen, en daarmee het been, kan langer worden gemaakt door een magneetmotortje dat thuis door middel van een afstandsbediening wordt bediend.
Kinderen met een fors beenlengteverschil werden tot nu toe volgens de gangbare methode behandeld. Dat houdt in dat er een metalen stellage aan de buitenzijde van het been wordt aangebracht die met metalen pennen verbonden is met het te verlengen bot en die telkens iets verder uit elkaar wordt gedraaid. Zo wordt het been steeds wat verder ‘opgerekt’. Het bot maakt nieuw botweefsel aan om de nieuwe lengte te overbruggen.
De nieuwe beenpen werkt anders: een pen wordt in de lengterichting in het bot ingebracht. De pen kan langer worden gemaakt door een magneetmotortje dat thuis door middel van een afstandsbediening wordt bediend en rekt zo het been verder op.
Grote voordelen
Kinderorthopedisch chirurg dr. Ralph Sakkers voerde de behandeling uit. Volgens hem heeft deze innovatieve behandeling grote voordelen voor de patiënt. “De patiënt met een inwendig uitschuifbare beenpen heeft niet maandenlang een oncomfortabele metalen stellage om het been heen. Bovendien is er minder kans op infectiegevaar omdat bij deze nieuwe methode niet vier of meer metalen pinnen maandenlang vanuit het botbeen door de huid naar buiten komen.”
Het Wilhelmina Kinderziekenhuis heeft een multidisciplinair Ledemaat Reconstructie Team dat het grootse deel van de kinderen met complexe ledemaatafwijkingen in Nederland behandelt. Per jaar worden ongeveer 50 kinderen behandeld met een beenlengteverschil. De nieuwe behandelmethode is geschikt voor kinderen met een fors beenlengteverschil.
Bron: UMCU
leuke post!!! Erg interresant ik maak nu mijn werkstuk over fysio hihi
Vorig jaar is bij ons de eerste jonge patiënt (12) met deze methode (MHH Hannover) tijdens de femur implantatie verlenging ( 5,5 cm in het totaal ) fysiotherapeutisch behandeld en evenzo de verdere revalidatie na de verlenging doorgevoerd.
Enigszins problematisch direct na de implantatie en direct na de explantatie van de pen na een jaar, was bij onze patiënt de onverklaarbare beperkte knieflexie ofschoon er geen direct verband te leggen was tussen de kniestrukturen en de pen met de chirurgische fractuur in het midden van het femur en de “verlengingspijn”.
De revalidatie na de verlenging verliep grotendeels probleemloos. Onze patiënt had preoperatief door het beenlengteverschil een voor hem onvoordelige afwikkeling van de voet ontwikkeld. Habit reversal oefeningen hebben hem weer op de “been” gebracht. Onze patiënt neemt momenteel zonder beperkingen weer deel aan de schoolsport.
Wie meer informatie wenst:
Jan Wolters
RehaMed Delmenhorst
Duitsland
http://www.rehamed-del.de