Gebruik van het begrip “whiplash” leidt tot meer gezondheidsklachten

[Melissa65]

– link –

Ls,

Zoals bekend is dhr. Buitenhuis een van de medeopstellers van de richtlijn over whiplash.
Over die richtlijn en de wetenschappelijke validiteit daarvan het volgende:

“Volgens de Neurlogenvereniging was de oude Whiplashrichtlijn aan vernieuwing toe. En dus werd er een werkgroep opgericht voor het opstellen van een nieuwe evidence-based richtlijn voor Whiplash Associated Disorders (WAD) I en II. Het CBO ( kwaliteitsinstituut voor de gezondheidszorg) verleende daarbij methodologische ondersteuning.

Om een lang verhaal kort te maken, ook volgens de nieuwe richtlijn zijn er bij WAD II, behoudens enkele onduidelijkheden over “facetdenervatie” (onduidelijk omdat op de mogelijke oorzaken daavan, waaronder symptomatische degeneratie van de Halswervelkolom, niet wordt ingegaan), geen lichamelijke afwijkingen aantoonbaar die langer dan drie maanden na ongeval aanhoudende klachten en met name oa. nekpijnklachten, kunnen verklaren. En wederom ligt dat zeer wel mogelijk aan de wijze waarop door de Werkgroep met medische onderzoeken/gegevens werd omgegaan. Simpel gezegd: Als je een bepaalde uitkomst nastreeft kun je dat oa. bewerkstelligen door bij je onderzoek alleen die onderzoeken te gebruiken die de eigen visie bevestigen en vervolgens de vrucht van die noeste arbeid “evidence-based” te noemen. De richtlijn doet op onderdelen vermoeden dat de leden van de Werkgroep die de conceptrichtlijn opstelden , waaronder een medisch adviseur van Unive en psychiater dhr. Koerselman, van dat soort “bazarwetenschappelijke methodologie” gebruik maakten. Gevolg, de richtlijn correleert niet met de wetenschappelijke gegevens over whiplash en doet vermoeden dat er sprake is van een “leugentje om bestwil” om het kostenplaatje in de hand te houden. Het kostenplaatje van TP’s en UWV teneinde de kans op uitkering te minimaliseren.

Dhr. Koerselman is professor/ psychiater en een verklaart tegenstander/non-believer van lichamelijk aantoonbare oorzaken voor aanhoudende klachten na een Whiplashtrauma. In een interview in de Volkskrant in ’98 gaf hij al oa. aan dat whiplash niet objectief is vast te stellen en dat met name harde werkers die niet aangeven dat ze affectief verwaarloosd werden, een licht ongeval nodig hebben als alibi om, zonder eerverlies, uit de race van het dagelijkse leven te ontsnappen. Hij meent niet alleen verstand te hebben van Whiplash maar ook van ME. Dat leidde ertoe dat de rechtbank van Amsterdam positief reageerde op het verzoek van een ME-patiënt om een andere deskundige aan te wijzen dan Koerselman, vanwege diens bevooroordeeldheid

Ook op grond van de reeds vóór ’98 bekende gegevens uit de Whiplashliteratuur, laat staan op basis van de gegevens van vóór- en na ’98, is er helaas geen afdoende verklaring te vinden voor mening van psychiater dhr. Koerselman inzake Whiplash. Bevooroordeeldheid speelt dus mogelijk ook hier een rol.
Maar goed. Vooruit. Nobody is perfect. Ook de prof niet. Hij geeft, eerlijk is eerlijk, in het interview in 1998 ook aan dat zijn theorieen over whiplash door toekomstig onderzoek onderuitgehaald zouden kunnen worden zoals dat ook met bv. schizofrenie gebeurde.

In de jaren na ’98 werd de prof. wat dat betreft wederom op z’n wenken bediend. Zijn visie inzake aanhoudende klachten na een WL trauma werd oa. door in 2004 door onderzoekers zoals Panjabi en in 2005 door Krakenes en Kaale onderuitgehaald.
Voor Kaale zie:
– link –
– link –
Voor Panabi zie oa.
– link –

Dat zou normaliter tot gevolg gehad moeten hebben dat prof. Koerselman in zijn “functie” als lid van de werkgroep die anno 2006 de nieuwe Whiplashrichtlijn opstelde, op z’n minst zorgvuldig de mogelijkheid onderzocht zou hebben of z’n psychogene theorieen over de oorzaak van de klachten bij alle whiplashpatienten nog immer voor alle patienten met aanhoudende klachten gelden. Dat gaf ie in ´98 toch zelf aan in z’n Volkskrantinterview? Maar nee. Wetenschappelijke vooroordelen inzake Whiplash zijn nogal “hardnekkig”. Met als gevolg dat een in de wetenschap niet geheel onbekende visie, ook wel tunnelvisie genoemd, een visie die slechts uitzicht biedt op het eigen gelijk, het soms wint van objectief wetenschappelijk handelen op basis van gezond verstand. Gevolg: wederom, zoals blijkt het het concept blz.12, 53 en 60, verklaren A-specifieke nekklachten en psychologische cq. psychiatrische factoren zoals neiging tot angst en depressie catastrofaal denken en onvoldoende coping de klachten bij ALLE mensen met aanhoudende klachten WAD II.
Het lijkt erop dat “evidence based” in dit geval niets anders betekent dan dat bij het opstellen van de conceptrichtlijn door de werkgroep zodanig ludiek werd omgaan met gegevens uit de medische whiplashliteratuur, zoals dus die van oa Krakenes/Kaale en Panjabi , dat de uitkomst weliswaar “evidence-based” lijkt, doch niet is. De truccendoos van psyche en wetenschap is de psychiatrie, in casu prof Koerselman, niet vreemd.
Zoals gezegd werd ie al eens geweigerd als onafhankelijk deskundige.

In de kernredactie zit verder dr. mw Verhagen verbonden aan de Erasmusuniversiteit. En die “truccendoos” ( excusez le mot) kan er ook wat van als “whiplashspecialist”. Wat haar betreft is WL niets anders dan “flink door je enkel gaan”.
Zie voor beiden oa. ook: – link – Nederland

Gezien m’n kritiek, overigens met alle respect , aan het adres van de werkgroep waaronder dus oa dhr. Koerselman en kerngroeplid mw Verhagen, is een toelichting op z’n plaats.
Hoe ga je ludiek met gegevens om? Vijf voorbeelden.

1) Op blz. 12 van het concept begint het al. Daar staat dat als er rekening wordt gehouden met oa het vóórkomen van nekklachten, hoofdpijn en met andere psychosociale factoren er tav langdurige klachten nauwelijks sprake kan zijn van ongevalsgevolg. Tendentieus verhaal. Evidence-based?
Een en ander op grond van “wetenschappelijk” whiplashonderzoek in oa Lithouwen. Evidence-based? Over dat onderzoek en onderzoek van dhr. Ferrari ( een overtuigd non-believer wat betreft organische oorzaken voor aanhoudende klachten) schreef Arthur Croft, DC,MS,MPH,FACO,FACFE Director, Spine Research Institute of San Diego San Diego, California een commentaar. Te vinden op: – link –
Evidence based blijkt niet van toepassing op het onderzoek Lithouwen. Integendeel.

2)Op Blz. 28 ( van de conceptrichtlijn) verklaart de werkgroep dat de Italiaanse onderzoeker Bonucelli bij mensen met langdurige klachten geen MRI afwijkingen vond en dat derhalve volgens de werkgroep de conclusie voor de hand ligt dat als in het vroege stadium geen afwijkingen worden gezien deze in het latere stadium ook niet zullen worden gevonden.
Afgezien van het feit dan Bonucelli wel degelijk cervicale afwijkingen vond en die in verband bracht met vertraagd herstel is de conclusie van de werkgroep nogal discutabel. Vanzelfsprekend is de werkgroep op de hoogte (inspanningsverplichting van medici) van de medische onderzoeken van oa Jonsson et al (Jonsson H/Bring G/Rauschning.W: “Hidden cervical spine injuries in traffic accident victims with skull fractures”.(1991) en prof. Taylor ea.(Taylor JR/Twomey LT: Damage to the cervical disks and facet joints following trauma en Taylor JR/Finch P: Acute injury of the neck: anatomical and pathological basis of pain.(1993) en Pettersson (Discpathology after whiplash. a prospective MRI and clinical investigation).
Met oa. die onderzoeken werd aangetoond dat met Rontgen en MRI direct na ongeval oa. beschadigingen aan ligamenten/disci/facetgewrichten veelal niet te zien zijn. Bovendien wordt er ook nog al eens wat gemist (Stabler A, Eck J, Penning R, Milz SP, Bartl R, Resnick D, Reiser M:Cervical spine: postmortem assessment of accident injuries–comparison of radiographic, MR imaging, anatomic, and pathologic findings).
De gevolgen van niet goed genezen beschadigingen zijn 1 a 2 jaar na ongeval echter wel te zien met rontgen en MRI.
Desalnietemin meent de werkgroep dat “absence of proof” op MRI in het vroege stadium geldt als “proof of absence” voor het late stadium.

Het zal duidelijk zijn dat die MRIconclusie van de werkgroep het dus noodzakelijk maakt dat de werkgroep vervolgens dan ook al die onderzoeken waarmee met MRI WEL ongevalsgerelateerde afwijkingen “in het latere stadium” worden aangetoond niet vermeld dan wel op een andere manier “ontkracht”. De werkgroep zou anders immers zelf haar eigen graf graven cq. bewijzen dat de eigen MRIconclusie een non evidence based bazarconclusie is die je, tenzij als schoolvoorbeeld van evidente medische onzin, aan de straatstenen niet meer kwijt kunt.

3) Op blz. 29 noemt de werkgroep oa een onderzoek van Krakenes (en Kaale) uit 2002. De werkgroep meldt dat het er op lijkt dat dat dit type onderzoek het experimentele stadium niet zal ontgroeien. Waarmee de MRI conclusie van de werkgroep dat het voor de hand ligt dat als in het vroege stadium geen afwijkingen worden gezien deze in het latere stadium ook niet zullen worden gevonden, wordt bevestigd.

Wat de werkgroep echter niet vermeldt is dat door Kaale (en Krakenes) in 2005 wederom onderzoek werd verricht(Head position and impact direction in whiplash injuries: associations with MRI-verified lesions of ligaments and membranes in the upper cervical spine) waarvan de conclusie luidde: The difference in MRI-verified lesions between WAD patients and control persons, and in particular the association with head position and impact direction at time of accident, indicate that these lesions are caused by the whiplash trauma.

Over Whiplash meldt prof Ronan oa:
“There is also a fairly widespread perception that the so called Minor Impact injury is a psychosocial phenomenon and that late whiplash does not exist as a physical injury”.

Prof. Ronan Lyons refereert daarbij oa aan het onderzoek van Kaale/Krakenes uit 2005 dus waarmee, aldus de prof, werd aangetoond dat de ernst van de invaliditeit correlleert met de middels MRI gevonden afwijkingen aan ligamenten en andere cervicale structuren. Dat laatste onderzoek werd echter niet vermeldt door de werkgroep. Paste het niet bij de “evidence-based” MRI conclusies van de werkgroep?
Dat er wat betreft een organische oorzaak voor aanhoudende klachten na een WL trauma “believers”en “non-believers” zijn is bekend. Maar dat “non-believers” zoals prof. Koerselman middels het weglaten van onderzoeken waarmee een organische oorzaak werd bewezen in hun eigen psychogene onzin blijven geloven en dat vervolgens als “evidence-based” Richtlijn aan de man brengen is medisch/etisch gezien in hoge mate discutabel.
4) In 1953 en 1954 werd er door Gay J.R. and Abbott K.H.( Common whiplash injuries of the neck.(1953).en Braaf M.M. and Rosner S. (Symptomatology and treatment of injuries of the neck.(1955) ook al gewezen op het veelvuldig voorkomen van nekhernia’s als gevolg van Whiplashongevallen.
In ’75 werd met het “klassieke” onderzoek van Mason Hohl aangetoond dat 40% van de mensen na een whiplash degeneratieve veranderingen/afwijkingen aan wervels en tussenwervelschijven ontwikkelen die niet vanuit een fysiologische cq.normale ontwikkeling “in de tijd” te verklaren zijn.
In ’82 schreef Saturnus(Duitsland) het “secundair” zijn van “spondylosis deformans” en “osteochrondose”. Oftewel degeneratieve veranderingen/afwijkingen van wervels en tussenwervelschijven die tgv trauma ontstonden.
In ’88 concludeerden Maimaris/Barnes/Allen(Engeland) na een studie van 102 mensen met al 2 jaar whiplashklachten, dat afwijkingen aan wervels en disci er de oorzaak van waren dat mensen lang gehandicapt/invalide bleven.
In ’91 toonde onderzoek uit Engeland(Watkinson/Gargan/Bannister) wederom aan dat degeneratieve veranderingen/afwijkingen aanzienlijk meer voorkwamen bij patienten die Soft-Tissue injuries(Whiplash) hadden opgelopen.
In ’92 constateerden Taylor/Twomey(Sydney/Australie) dat trauma en autoongelukken in het bizonder,ernstig letsel kan toebrengen aan de cervicale tussenwervelschijven. Omdat de disci niet goed genezen zal beschadiging door trauma leiden tot vroegtijdige degeneratieve
veranderingen.
In ’93 concludeerden Gargan/Bannister/Hamer/Nelson dat hun studie verder bewijs leverde dat ” Whiplashinjuries” structurele afwijkingen/veranderingen veroorzaakten die vroegtijdige degeneratieve ziekte van tussenwervelschijven tot gevolg hadden.
In ’97 verrichtte de Zweedse arts Petterson twee jaar na ongeval wederom MRI onderzoek bij WL slachtoffers(follow up. Gemiddelde leeftijd van die mensen was 32!
En vond hernia’s die chirurgisch ingrijpen noodzakelijk maakten. Het zal een ieder wel duidelijk zijn dat die mensen al langer met klachten rondliepen.
Echter gaf Pettersson ook aan dat de MRI’s direct na ongeval geen afwijkingen lieten zien en dat derhalve MRI pas later geindiceerd was als klachten niet verdwenen.
Voor de onderzoeken van Panjabi en Kaale: zie boven.

5) Het is dus niet zo gek dat de Vereniging van Amerikaanse Orthopedisch Chirurgen (AAOS) stelt: “Bij ongeveer 75% van de mensen verdwijnen de klachten binnen enkele maanden. Chronische klachten dienen verder onderzocht te worden en kunnen operatief ingrijpen noodzakelijk maken

Hoe ontdoe je je als werkgroep bv van een onderzoek dat je wel vermeldt in de litratuurlijst ( zoals dat van Petterson) doch op grond waarvan je eigen MRIconclusie (zie 2)niet houdbaar is? Zie conceptrichtlijn blz: 87 onder “Petterson ’97”. Je zet er gewoon achter dat het “niet onze populatie” betreft. Simpel.
Foetsie dus. Hernia’s ontzorgt en het eigen MRI gelijk gered. Het is immers zo dat als de werkgroep het onstaan van die afwijkingen wel als mogelijk ongevalsgevolg zou zien de werkgroep daarmee de eigen MRI conclusie zou tegenspreken/ontkrachten. Mensen van 32 die sinds ongeval met klachten rondlopen en na twee jaar spontaan hernia’s blijken te hebben gekregen? Daarbij komt ook nog dat ook al zou een relatie tussen de gevonden hernia’s en ongeval worden ontkent, dan nog kan niet worden gesteld dat de klachten van die mensen a-specifieke nekklachten betroffen en ze last hadden van somatisatie, bewegingsangst of copingproblemen.
Wie belazert er dus wie hier?

Wat er dus na het ludiek omgaan met gegevens aan mogelijke ongevalsoorzaken overblijft om het lichamelijk en psychische “disfunctioneren” in het dagelijkse leven te verklaren is duidelijk. Staat op blz. 53 en 60 van het concept. Het aloude liedje: a-specifieke nekklachten en psychologische cq. psychiatrische factoren zoals neiging tot angst en depressie catastrofaal denken en onvoldoende coping. Daar hoef je geen Johan Cruyf voor te zijn om dat “een/tweetje” van Koerselman en Verhagen in de goal te wurmen. Dat kun je gevoegelijk aan het werkgroeplid drs. Buitenhuis, medisch adviseur van Unive, overlaten.

Als er niets te zien is, is een mogelijke correlatie tussen lichamelijke afwijkingen en “vermindert presteren” vanzelfsprekend moeilijk(er) te bewijzen. Helaas pindakaas voor het slachtoffer. Gezien de Vaderlandse sociale wetten en de kosten daarvan is het logisch dat het hele beleid gericht is op kostenbeheersing. Hoe minder er in WIA en letselschadezaken te bewijzen is des te beter. Ziektewet kan nog, maar WIA ho maar en wie daar dan weer in letselschadezaken mede van “profiteert” is duidelijk.
Amerikaanse Toestanden? Welnee, “Dutch Treat”. Daar hebben ze zelfs in Amerika niet van terug.
Conclusie: Er bestaat in WAD II met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een subgroep van patienten ( NB: niet alle patienten dus) waarbij aanhoudende nek(pijn)klachten zeer vermoedelijk zijn terug te voeren op niet goed genezen beschadigingen van cervicale structuren zoals oa. ligamenten, tussenwervelschijven en wervels.
Hetgeen kan betekenen dat de “diagnose” whiplash in voorkomende gevallen prematuur is.
Het zou op z’n minst “netjes” zijn dat bij mensen waarbij het klinisch beeld doet vermoeden dat er mogelijk wat ernstigers aan de hand is die mogelijke pathologie middels vergelijkend beeldvormend onderzoek, uiteraard van de patient zelf, wordt uitgesloten alvorens die mensen op te zadelen met psychogene oorzaken voor de klachten.(zie: – link – … msgid=2012).
Zo ga je immers niet met ongevalsslachtoffers om. Tenzij je een psychogene stoornis hebt.
Mr. Beer zei al eens in het blad van de WL Stichting dat mensen drie keer worden aangereden. Door het ongeval, door Tegenpartij en door de Beroepsgroep.
Het huidige concept bevestigd die uitspraak.
De discrepantie tussen de onderzoeken waarmee een mogelijke lichamelijke oorzaak wordt aangegeven cq wordt gesteld dat er bij aanhoudende klachten gedacht moet worden aan een ernstigere beschadiging dan zich liet aanzien en de overwegend psychogene verklaring voor de klachten van de werkgroep is simpelweg te groot.
Dat doet vermoeden dat de “beroepswerkgroep” met de conceptrichtlijn de eigen intellectuele bewegingsangst voor de bewijsbaarheid van een lichamelijk oorzaak voor aanhoudende klachten als psychogene bewegingsangst, catastrofaal denken en onvoldoende coping op het bordje van een subgroep van WAD II slachtoffers legt die wel degelijk kampen met aantoonbaar lichamelijk letsel dan wel de aantoonbare lichamelijke gevolgen van letstel tgv een Whiplashtrauma”.

Met vriendelijke groet,

[Melissa65]

Dhr. Buitenhuis promoveert bij de volgende profs:

Prof. dr. Johan Groothoff: hoogleraar Arbeid en Gezond van de disciplinegroep …

Prof. dr. P.J. de Jong (2008/09)
– link –
Expertise NL: Impliciete cognities; Redeneren; Aandachts- en beoordelingsprocessen; Klinische psychofysiologie; Walging; Blozen en sociale angst
De toon is weer gezet.

De premisse waar Buitenhuis van uit gaat is dat de Richtlijn, waar hij dus aan meewerkte, wetenschappelijk correct is.
En daar gaan bovengenoemde profs ook van uit omdat aangenomen mag worden dat hun expertise op een ander vlak ligt( zie boven).

Die Buitenhuis is een slimme vogel die z’n dubbele agenda keurig voor elkaar heeft. Via manipulatie van medische onderzoeken dan wel daar rucksichtlos daar aan mee doen een richtlijn opstellen en vervolgens de conclusies daarvan gebruiken als springplank voor promotie. Dr. wordt ie dus. De vraag is in wat dan wel? NIET in whiplash, da’s zeker.
Maar goed, z’n kostje isw wel gekocht. Die is niet meer weg te denken bij Unive en andere TP’s

Dat de conclusies berusten op de op pseudowetenschap cq de richtlijn en dus op de onjuiste premisse dat de richtlijn aan de voorwaarden voor echte wetenschap voldeed, zal waarschijnlijk niemand worst wezen. Ook Buitenhuis niet. Die wordt dr. en de wellicht onwetende profs worden gezellig en zonder het wellicht te beseffen deel van die bende die er dank zij twijfelachtige “personalitytraits” in slagen de waarheid over whiplash/nektrauma onder de pet te houden. En daar nog op kunnen promoveren ook.

[Edwin de Raaij]

Wat mij opvalt in discussies die gaan over ‘erkenning’ van menselijk lijden is dat het of/of discussies zijn. Je hebt dan twee kampen; 1) lichamelijke component aanhangers en de 2) psycho-sociale component aanhangers.

Het is al sinds jaar en dag bekend en beschreven dat deze twee componenten mogelijk wel te onderscheiden zijn maar niet te scheiden. En dat ze wederkerig zijn in hun invloed op het gezondheidsprobleem wat een mens ervaart. Het is niet of/of maar en/en

• BALINT M.; The doctor, his patient, and the illness.; Lancet. 1955 Apr 2;268(6866):683-8.

• Di Blasi Z, Harkness E, Ernst E, Georgiou A, Kleijnen J.; Influence of context effects on health outcomes: a systematic review.; Lancet. 2001 Mar 10;357(9258):757-62.

[Melissa65]

Al 13 jaar een ‘utopie” ?

Beoordeling van de gevolgen van het cervicaal acceleratieletsel
Plaats van uitgave: Amsterdam
Uitgever: Academisch Medisch Centrum
Jaar van uitgave: 1995
Pagina(s): 49 p.

Dit is de syllabus van de lezingen gehouden op een conferentie in het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam op 19 mei 1995. Het cervicale acceleratieletsel (whiplash) is een probleem waarvan de zorg een multidisciplinair karakter heeft, zowel ten aanzien van diagnostiek en behandeling als voor de beoordeling van arbeidsgeschiktheid en invaliditeit. Hoewel consensus voorlopig wel een utopie zal blijven is wel bereikt dat verschillende inzichten een geleidelijke toenadering te zien hebben gegeven.

[Melissa65]

De “fraude” , in casu het in voorkomende gevallen onjuiste “medische” beeld dat Whiplash een moeilijk objectiveerbare aandoening zou zijn, is (mede)ontstaan op basis van de Richtlijn PWS van de Commissie Forensiche Neurologie.
Dat was, financieel juridisch gezien, niet zo’n ramp voor de “slachtoffers” omdat de Richtlijn PWS weliswaar een lichamelijke oorzaak voor aanhoudende klachten uitsluit, doch het klachtenpatroon echter wel als realiteit erkent.
Op basis van dat klachtenpatroon tgv het Whiplashtrauma kon WAO worden toegekend en kon de WAO verhaald worden op TP.
Met als vanzelfsprekend gevolg dat de betrokkene ook zelf oa.het verschil tussen de WAO en laatstgenoten loon op TP kon verhalen.
De klad kwam erin toen de Regering als eis ging stellen dat er bij “whiplash” letselbewijs op tafel moest komen.
Maw, indien volgens de plannen van het kabinet het Medisch ARBEIDSONGESCHIKTHEIDSCRITERIUM als voorwaarde voor een uitkering geldt, in casu dat het letsel en niet de daaruit voortvloeiende klachten en beperkingen moet worden bewezen, is er geen recht meer op uitkering.
De Richtlijn sluit immers lichamelijke afwijkingen/bewijs als oorzaak voor het klachtenpatroon uit.
Let wel, de Richtlijn spreekt dus niet specifiek over het ontbreken van “letselsubstraat” doch over het ontbreken van “substraat”.
Maw., het klachtenpatroon is ook niet op grond van andere lichamelijke oorzaken dan wel de secundaire gevolgen van het oorspronkelijke letsel te verklaren. En daarmee “ontzorgde” de Commissie niet alleen TP’s doch ook UWV.
Voor UWV is immers de oorzaak van “ziekte/gebrek”en de daaruit voortvloeiende klachten niet van belang voor de beoordeling.
In combinatie met het arbeidsongeschiktheidscriterium is UWV dus op twee manieren “gedekt”. Noch letselsubstraat noch “gewoon” substraat aantoonbaar voor aanhoudende klachten tgv/na Whiplashtrauma.

[Peter van der Salm]

De aanwijzingen stapelen zich op dat blijvende klachten na een Whiplash niet verklaard kunnen worden vanuit een biomechanisch kader doch wel vanuit een neurobiologisch gezichtspunt (pijnsysteem en stressregulatie).
Dit levert natuurlijk op patientniveau geen ‘letselschadesubstraat’ op, maar det geldt bijvoorbeeld ook voor bijna de gehele psychiatrie.
Zolang de chronische whiplash patient zich wanhopig blijft vatsklampen aan een biomechanische verklaring, wordt de stress niet minder en wordt er geen voorwaarde geschapen voor herstel. Het neurobiologische verklaringskader is echter niet populair omdat dit de lijder confronteert met zichzelf in zijn of haar onvolkomenheid. Externaliseren is de schijnoplossing als je daar niet aanwilt.

[Melissa65]

Ja, en als het ff kan ook de lichamelijke verklaringen.
Ik denk dat we dat aan de sociale wetgeving te danken hebben en dat daarom in de USA bv whipash wel goed wordt onderzocht

[Melissa65]

Voornaamste conclusies:
1) 50% van de whiplashpatienten hadden 15 jaar na ongeval nog nekpijn.
2) Zelfs lage snelheid aanrijdingen kunnen tussenwervelschijven beschadigen en hernia’s veroorzaken.
3) Cervicaal niveau C5-C6 is het meest kwetsbaar voor discusletsel.
4) Whiplashtrauma kan het degeneratieproces versnellen, met name in de 5-10 jaar na ongeval.
5) Kleine scheurtjes in de discuswand kunnen het degeneratieproces op gang brengen.
6) De discus(tussenwervelschijf) bevat zenuwen hetgeen betekent dat een beschadigde discus een plausible verklaring is voor nekpijn.
7) De facetgewrichten is de oorzaak voor chronische “whiplashpijn” bij ongeveer 50% van de patienten.
8: Beschadiging van de discuswand kan leiden tot discusdegeneratie , toenemende druk op de facetgewrichten en osteoarthritis van de facetgewrichten.
9) Een door de whiplash ontstane beschadiging van tussenwervelschijf(ven) kan acute nekpijn en spierspasmen veroorzaken en leiden tot degeneratie van de tussenwervelschijf, osteoarthritis van de facetgewrichten en chronische nekpijn.

En op de site van de North American Spine Society (http://www.spine.org/articles/whiplash.cfm) staat over chronische nek(pijn)klachten en Whiplash te lezen:
What Causes Chronic Neck Pain?
1)Muscle Strain of the neck and upper back can cause acute pain. However, there is no evidence that neck muscles are a primary cause of chronic neck pain, although muscles can hurt if they are working too hard to protect injured discs, joints, or the nerves of the neck or there is something else wrong that sustains the muscle pain, such as poor posture and work habits.
It is usually not possible to know the exact cause of neck pain in the days or weeks after a car accident. We know the muscles and ligaments get strained and are probably inflamed, but they usually heal within six to ten weeks. Pain that lasts longer is usually due to deeper problems such as injury to the disc or facet joint, or both.
2)Facet Joint Pain is the most common cause of chronic neck pain after a car accident. It may occur alone or along with disc pain. Facet joint pain is usually located to the right or left of the center back of the neck. The area might be tender to the touch, and facet pain may be mistaken for muscle pain. We cannot tell if a facet joint hurts by how it looks on an X-ray or MRI scan. The only way to tell if the joint is a cause of pain is to perform an injection called “medial branch block (MBB),” which is discussed below.

3)Disc Injury can also cause chronic neck pain. The disc allows motion of the neck, but at the same time keeps the neck from moving too much. The outer wall of the disc (called the anulus) can be torn by a whiplash injury. This usually heals, but in some people, the disc does not heal. In that case, it might get weaker and hurts when stressed during normal activities. The pain comes from the nerve endings in the anulus. The disc is the major cause of chronic neck pain in about 25% of patients, and there can be both disc pain and facet pain in some people. Less often, a disc can herniate and push on a nerve. This usually causes more arm pain than neck pain.

Alleen al op basis van het bovenstaande kan zonder enig voorbehoud worden gesteld dat medici , inclusief de “wetenschappelijke” Raad van de WL Stichting en de Commissie Forensiche Neurologie, nogal achterlopen en hoognodig bijscholing behoeven. Een en ander conform de medische “inspannigsverplichting”.

Overigens werd door Gay J.R. and Abbott K.H.: Common whiplash injuries of the neck.(1953) en Braaf M.M. and Rosner S.: Symptomatology and treatment of injuries of the neck.(1955) al gewezen
op het veelvuldig voorkomen van nekhernia’s als gevolg van “whiplash” ongevallen.””

hartman, A’dam – 21-06-2009 09:36
“1.Uhrenholt L, Grunnet-Nilsson N, Hartvigsen J. Cervical spine lesions after road traffic accidents: A systematic review. Spine. 2002;27:1934–41. [PubMed]
2.Dvorak J, Panjabi M, Gerber M, Wichmann W. CT-functional diagnostics of the rotary instability of upper cervical spine. 1. An experimental study on cadavers. Spine. 1987;12:197–205. [PubMed]
3.Radanov BP, Dvorak J, Valach L. Cognitive deficits in patients after soft tissue injury of the cervical spine. Spine. 1992;17:127–31. [PubMed]
4.Taylor JR, Finch PM. Neck sprain. Aust Fam Physician. 1993;22:1623–5. 1627–1629. [PubMed]
5.Schonstrom N, Twomey L, Taylor J. The lateral atlanto-axial joints and their synovial folds: An in vitro study of soft tissue injuries and fractures. J Trauma. 1993;35:886–92. [PubMed]
6.Volle E, Kreisler P, Wolff HD, Hulse M, Neuhuber WL. Functional representation of the alar ligaments in nuclear spin tomography. Manuelle Medizin. 1996;34:9–13.
7.Volle E, Montazem A. Structure defects of the alar ligaments in open function nuclear spin tomography. Manuelle Medizin. 1997;35:188–93.
8.Volle E. Diagnostische Methoden bei Verletzungen am kraniozervikalen Übergang. In: Moskopp D, Wassmann H, editors. Neurochirurgie. Handbuch für die Weiterbildung und interdisziplinäres Nachschlagewerk. New York: Schattauer Verlag; 2004. pp. 555–60.
9.Magerl F, Seemann P. Stable posterior fusion of the atlas and axis by transarticular screw-fixation. In: Kehr IP, Weidner A, editors. Cervical Spine. Vienna: Springer-Verlag; 1987. pp. 322–7.
10.Krakenes J, Kaale BR, Moen G, Nordli H, Gilhus NE, Rorvik J. MRI assessment of the alar ligaments in the late stage of whiplash injury – a study of structural abnormalities and observer agreement. Neuroradiology. 2002;44:617–24. Erratum in 2003;44:874–6. [PubMed]
11.Ehni G, Benner B. Occipital neuralgia and the C1-2 arthrosis syndrome. J Neurosurg. 1984;61:961–5. [PubMed]
12.Dreyfuss P, Michaelsen M, Fletcher D. Atlanto-occipital and lateral atlanto-axial joint pain patterns. Spine. 1994;19:1125–31. [PubMed]
13.Aprill C, Axinn MJ, Bogduk N. Occipital headaches stemming from the lateral atlanto-axial (C1-2) joint. Cephalalgia. 2002;22:15–22. [PubMed]
14.Lance JW, Anthony M. Neck-tongue syndrome on sudden turning of the head. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 1980;43:97–101. [PubMed]
15.Bogduk N. An anatomical basis for the neck-tongue syndrome. J Neurol Neurosurg Psychiatry. 1981;44:202–8. [PubMed]”

melissa, a’dam – 19-06-2009 13:22

[Peter van der Salm]

Beste Melissa,

Elke chronische whiplashpatient is een mens en daarmee op de zelfde wijze onderhevig aan alle mogelijke nekpathologie. Zoals op elke wetenschapsgebied zijn er ook hier grenzen aan onze hudige kennis.
Essentieel is echter of er een causaal verband is met het ondergane trauma.

Als iemand klachten waarneemt, is die klacht ‘waar’ omdat het zo door het brein wordt waargenomen en dit bepaalt het lijden van de patient.
Hoe slim ons brein ook is, het kan niet zichzelf waarnemen.
‘De bewaker heeft geen bewaker’.
Er is overstelpend bewijs dat ons brein dingen voor waar houdt terwijl de prikkel die daar meestal aan ten grondslag ligt er minder of zelfs helemaal niet is.
‘De bel gaat, maar er staat niemand bij de voordeur.’ Voor die constatering heeft ons brein een externe waarnemer (b.v. een dokter of fysiotherapeut) nodig.

Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.

[Melissa65]

Parlement Raad van State
SER
Pers Ministerie van VWS
Hoofdinspectie Volksgezondheidszorg
KNMG
Nederlandse Vereniging van Neurologie
Nederlandse Vereniging van Psychiatrie

Betreft: systematische fraude en corruptie in letselschadezaken?

Een beknopte analyse.

Dames en Heren,

De afgelopen tijd is onder letselschadeslachtoffers, m.n. verkeersslachtoffers cq. whiplashslachtoffers, veel commotie ontstaan vanwege hervormingen van de WAO. Ook is er commotie ontstaan vanwege harde aanwijzingen van misstanden, corruptie en fraude in letselschadezaken, waarbij verzekeraars en hun relaties bij betrokken zijn. Om een goed inzicht te krijgen in de werkwijze van verzekeraars en hun relaties zodra er letselschade in het spel is, hebben we onze aandacht gefocused op o.a. de medische aspecten: de somatische en het psychosociale. De somatische aspecten zijn uitgebreid aan de orde geweest, ondersteund door een overvloed aan medisch-wetenschappelijke artikelen. Bij verkeersongevallen treden veelal explosieve krachten op. Over het algemeen kan men, aan de hand van medisch-wetenschappelijk onderzoek, internationale onderzoeken en literatuur, de conclusies trekken dat er wel degelijk lichamelijke / anatomische afwijkingen zijn te constateren bij whiplashers mits men gedegen, consistent, onafhankelijk en objectief onderzoek doet. Onderzoek vrij van beinvloeding door de commercie / verzekeraars. Dit is nl. een van de grootste problemen. Hieronder treft U een beknopte analyse aan, met als doel het begrijpen van de werkwijze van verzekeraars en het ontstaan van de misstanden en de psychosociale problemen bij verkeersslachtoffers. We komen tot de conclusie dat d.m.v. slimme, onrechtmatige constructies (waarbij zelfs overheidsgeld(!!) cq. geld van de samenleving, onrechtmatig wordt aangewend), fraude en het uitoefenen van psychische terreur door schadeverzekeraars en hun relaties op weerloze verkeers- en letselschadeslachtoffers, de schade wordt afgewenteld op de slachtoffers zelf, de samenleving en de overheid. Het is een spel van frauderen, sjoemelen en het uitoefenen van psychische terreur, waardoor het slachtoffer vanzelf psychisch gaat decompenseren, zodat het net lijkt alsof het ontspoorde psychische component de hoofdoorzaak is van blijvende invaliditeit. De fysieke component wordt hierdoor handig naar de achtergrond verdrongen. Op handige wijze, dankzij hulp van zgn. hulpverleners, wordt door schadeverzekeraars hierop ingespeeld. Tevens kunnen we de conclusie trekken dat er dankzij dezelfde constructies grof geld wordt verdiend aan het leed van anderen: victim-exploitation. Het is niet moeilijk voor te stellen dat verkeersslachtoffers te kampen hebben met lichamelijke- en psychosociale problematiek (vanwege de lichamelijke gebreken, het verlies van werk en inkomen, etc.). Het is ook bekend dat er een interactie tussen beiden bestaat; ze kunnen zelfs elkaar versterken, waardoor het zelfs voor de meest integere en objectieve medicus moeilijk te achterhalen is of de psychosociale problematiek primair of secundair is. Door verzekeraars wordt hier handig en op vernuftige wijze op ingespeeld. Bij bestudering van dossiers van diverse slachtoffers valt ons, in de werkwijze van verzekeraars, in grote lijnen de volgende systematiek en fasen op (interessante materie voor medici en beleidsmakers):

1. Inslapen
2. Corrumperen, besmetten, misleiding en bedrog
3. Psychische terreur en intimidatie
4. Psychische terreur, labelen en stigmatiseren
5. Self-fullfilling-prophecy
6. Victim-exploitation en misleiding van de Rechterlijke Macht.

ad.1. De inslaapfase:

Het merendeel van de slachtoffers heeft in het 1e- ziektejaar zodanige klachten dat men of gedeeltelijk of volledig arbeidsongeschikt is. Tevens zijn velen hard bezig met revalideren, veelal ook om een dreigende WAO te ontlopen, aangezien voor velen de WAO een forse terugval in inkomen is. Een klein gedeelte slaagt er tijdelijk in om zich gedurende enkele maanden beter te melden, teneinde het “ziekteverzuim-keten” van 1 jaar te onderbreken om zodoende de WAO te ontlopen. Helaas ziet men echter een hoge terugvalfrequentie, aangezien men meestal reintegreert in het arbeidsproces terwijl er nog geen sprake is van duidelijk herstel. Het gevolg is dan wel dat opnieuw een ziekte-jaar wordt opgestart.

In het 1e- ziektejaar lopen de aansprakelijke schadeverzekeraars weinig financiele risico’s. Immers, in het 1e-ziektejaar valt men onder de Ziektewet en wordt het loon door de werkgever volledig doorbetaald ==> Financiele risico voor de slachtoffers en schadeverzekeraars: nihil.
In deze fase worden slachtoffers met rust gelaten. De zaken veranderen voor verzekeraars zodra het einde van het 1e- ziektejaar, dus het WAO-traject, nadert. Voor velen leidt de WAO tot een flinke inkomensval. In het kader van de wettelijke aansprakelijkheid is de aansprakelijke schadeverzekeraar verplicht de inkomstenderving van het slachtoffer te compenseren. Verzekeraars zien dus de “financiele bui” al hangen en openen de “trucendoos” om onder deze kosten uit te komen. Verdoofd van de slaap belanden slachtoffers na het 1e- ziektejaar geruisloos in de “corrumpeerfase”.

ad.2. Corrumpeerfase, misleiding en bedrog:

Na het 1e ziektejaar gaat het WAO-traject in. Het verkeers-slachtoffer ervaart een inkomensval. De aansprakelijke schadeverzekeraar heeft de verplichting dit te compenseren tot op het oude salaris-niveau, rekening houdend met toekomstige ontwikkelingen zoals gemiste bonussen, 13e-maand, rentederving, etc. Oftewel: salarisontwikkeling in de toekomstige-, cq. hypothetische situatie. De schadeverzekeraar probeert hier onderuit te komen.
Om dit te realiseren is in hun ogen alles geoorloofd, tot aan fraude en corruptie toe. We zullen hieronder, stap-voor-stap, het systeem ontleden.

ad.2.a. De letselschaderegelaar:

Aan het eind van het 1e- ziektejaar krijgt het slachtoffer visite van de interne letselschaderegelaar, of iemand die ingehuurd is van een meestal gecombineerde letselschade- en medisch adviesbureau, voor een zgn. kennismakingsgesprek en vlotte afhandeling. Client wordt met zachte dwang gemanoeuvreerd naar zgn. onafhankelijke reintegratiebureau’s. Dit zijn bureau’s die schadeverzekeraars o.a. adviseren bij het vaststellen van de mate van invaliditeit. Op straffe van fraude dient het slachtoffer hier aan mee te werken. Later zal blijken dat deze zgn. onafhankelijke reintegratie-bureau’s en therapeutische centra het niet zo nauw nemen met algemeen geldende wettelijke normen, ongecontroleerd sjoemelen, frauderen en tevens onderdelen zijn van schadeverzekeraars. Er is sprake van belangenverstrengeling cq. collusie ; men heeft hierdoor al de schijn van partijdigheid tegen zich. Het zal dan ook geen toeval zijn dat de adviezen van deze door verzekeraars gefinancieerde bureau’s, veelal ten nadele van het slachtoffer uitvallen.

De verslagen bevatten opvallend vaak dezelfde opmerkingen: “Er zijn geen lichamelijke afwijkingen gevonden, dus moet het psychisch zijn….”. Hier zit ook geen enkele logica in. Echter, door het documenteren, archiveren en verspreiden van een dergelijke gemanipuleerde / gefraudeerde rapportage, die later van pas zal komen bij o.a. de medische expertise/keuring, wordt al vroeg verwarring gezaaid. Het medisch dossier wordt dus al in een vroege fase “besmet” met medische onwaarheden, voortkomend uit gesjoemel, manipulatie en het frauderen van medische feiten.

ad.2.b. De rol van de verzekeringsarts cq. medisch adviseur voor verzekeraars (GAV’s).

De GAV’s zijn o.m. verantwoordelijk voor de corrumpering en debilisering van de geneeskunst. Medisch oordelen zonder de patient gezien te hebben: De GAV beheert het medisch dossier voor de (aansprakelijke) schadeverzekeraar. In 99 van de 100 gevallen geeft de GAV een voor de verzekeraar gunstig medisch oordeel zonder ooit het slachtoffer gezien, gesproken en onderzocht te hebben. De elementaire regels van de Geneeskunst worden aan hun laars gelapt. Zijn / haar medisch oordeel wordt vervolgens wel in het medisch dossier gedocumenteerd!! Het dossier die later een belangrijke rol zal gaan spelen in het zgn. deskundigenonderzoek en het lot van het slachtoffer bepaalt. Het achterover drukken van belangrijke medische informatie, het zaaien van verwarring: De voor verzekeraars belastende medische informatie van de reguliere behandelende sector, wordt buiten medeweten van het slachtoffer achterover gedrukt. Het gevolg: inconsistentie in het medisch dossier, zodat er twijfel gezaaid wordt omtrent de consistentie van de medische feiten en de causaliteit van het ongeval / ongevalsgevolgen. Het dossier verliest hierdoor zijn samenhang, dat zelfs de meest kritische medicus de bomen door het bos niet meer ziet en aldus op het verkeerde been wordt gezet. Het versturen, in de wereld brengen van bedriegelijke geruchten, nep-onderzoeken: Een van de misleidende foefjes van GAV’s is het in de wereld sturen van bedriegelijke geruchten en zelf verzonnen medisch – wetenschappelijke onderzoeken. In het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde van 24 augustus 2001 staat een artikel van verzekeringsarts dr. H. Reinders, inzake het whiplash-syndroom. Een artikel waarin hij de casus beschrijft van 2 (achteraf niet-bestaande!! ) patienten. Hij komt vervolgens tot de conclusie dat whiplashers na verkeersongevallen aan het somatiseren zijn, simuleren en uit zijn op ziektewinst of claim-gedrag vertonen, dit in tegenstelling tot de internationale bevindingen en literatuur. Het stigmatiseren en in diskrediet brengen van letselschadeslachtoffers: We hebben dr. Reinders om opheldering gevraagd aangezien we twijfelden aan het waarheidsgehalte van zijn artikel en de daarin aangehaalde 2 patienten. Wij krijgen, aan de hand van bepaalde kenmerken in zijn artikel, de indruk dat hij het artikel volledig uit zijn duim heeft gezogen om verkeersslachtoffers te stigmatiseren en in diskrediet te brengen. We hebben van hem helaas nog niets vernomen.

Het is nl. niet de eerste keer dat schadeverzekeraars en hun relaties, bedriegelijke geruchten de wereld insturen ten einde, vanwege commerciele motieven, een bepaalde patientenpopulatie, m.n. de verkeersslachtoffers, te stigmatiseren en in diskrediet te brengen. Dit alles valt onder het noemer fraude en het leidt tot het misleiden van slachtoffers, bonafide hulpverleners en uiteindelijk de Rechterlijke Macht. Belangenverstrengeling / collusie: Tevens verwijst dr. Reinders in zijn literatuurlijst naar medici en para-medici, waarvan bekend is dat ze commerciele banden en belangen hebben met de verzekeringsbranche. Het “Ons-kent-ons netwerk”.
Het merendeel van de medische adviesbureau’s onderhouden nauwe persoonlijke- en zakelijke banden met de verzekeringsbranche => collusie. Het merendeel van de medische adviseurs verwijst naar dezelfde reintegratiebureau’s of therapeutische centra. Centra’s die zakelijke units van verzekeraars zijn. Wat velen nog niet weten is dat ze tevens, naast de investeringen door de moedermaatschappij (=schadeverzekeraar), overheids-subsidies ontvangen: kassa!!! Dit betekent dat ze in feite gesubsidieerd de zaak flessen, uiteraard zonder medeweten van de Overheid die de subsidies verstrekt!

ad.2.c. De rol van door verzekeraars ingeschakelde medische experts:

GAV’s verwijzen voor medische expertisen opvallend vaak naar een selecte groep medici, die opvallend vaak verzekeraars-vriendelijke rapportages schrijven. Dit gebeurt dankzij vernuftige manipulatie van onderzoeken en medische stukken van het reguliere circuit. Op deze wijze worden verzekeraarsvriendelijke rapportages geschreven, die de aanwezigheid van letsel(s) ontkennen of bagatelliseren, en op deze wijze slachtoffers hun leven lang blijven achtervolgen en fysieke- en psychosociale schade aanrichten. Tevens wordt op deze wijze slachtoffers de juiste behandeling en zorg ontnomen en andere hulpverleners en de Rechterlijke Macht misleid. Het bovenstaande laat door vernuftige kunstgrepen en manipulatie een overvloed van corrumperende factoren zien, met als enig doel het wegfilteren of minimaliseren van het lichamelijk letsel. De verzekeraars wrijven in hun handjes. Vervolgens doet de “verzekeringslogica” zijn werk: als het slachtoffer klachten blijft houden en er is geen lichamelijk letsel te objectiveren, dan moet er sprake zijn van psychische stoornissen. In medische termen: somatisatie!

Op handige wijze wordt zo op misleidende wijze ONTERECHT de indruk gewekt dat met name bij whiplashers na verkeersongevallen, niets lichamelijks aan de hand is, maar psychische factoren een rol spelen, of ziektewinst, of renteneurose, etc. In feite worden de verkeerde mensen naar de psychiater verwezen. Alsof het bovenstaande nog niet ingrijpend genoeg is, worden slachtoffers vervolgens nog getracteerd op machtsspelletjes en psychische terreur om het op het psychische vlak te laten escaleren: het aandikken van een kunstmatig gecreeerde psychische decompensatie, zodat het net lijkt alsof er inderdaad psychische processen aan ten grondslag liggen.

ad.3. Psychische terreur en intimidatie:

Aan het eind van het 1e- ziektejaar wordt op subtiele en opbouwende wijze en middels een herhaling van zetten van verzekeraarszijde, begonnen met het uitoefenen van psychisch terreur en intimidatie van slachtoffers, ten einde een situatie te creeeren waardoor slachtoffers uiteindelijk vanzelf psychisch decompenseren. Om vervolgens door verzekeraars, GAV’s en bepaalde medici, de bevestiging en het verwijt te krijgen dat er met deze slachtoffers inderdaad iets psychisch aan de hand is, terwijl deze situatie bewust van de kant van de verzekeraars is UITGELOKT EN GECREEERD: psychisch murw maken / terroriseren ==> labelen => stigmatiseren en self-fullfilling prophecy.
Dezelfde medici hebben daar een mooi woord voor: inadequaat pijngedrag of een psychosomatische reactie op pijn en verwijzen vervolgens de slachtoffers, aldus onder valse voorwendsels, naar de psychiater. Het is niet moeilijk te bedenken dat dergelijke praktijken voor slachtoffers extra traumatiserend zijn!

ad.3.a. Correspondenties.

Let U eens op de inhoud en toonzetting van de correspondenties; deze worden geleidelijk aan grimmiger. Van ontkenning en bagatellisering van het trauma en letsel, via denigrerende opmerkingen over het slachtoffer, sarcasme tot psychische intimidatie door te dreigen met slepende rechtszaken indien het slachtoffer zich niet laat afkopen of weigert mee te werken met de morbide spelletjes. ad. 3.b. Traineren. Medische-, juridische kosten en inkomstenderving worden niet of gedeeltelijk en te laat betaald. Het gevolg is dat het slachtoffer zelf voor alle kosten moet opdraaien. ad.3.c. Het tegen elkaar uitspelen van slachtoffer en zijn advocaat of belangenbehartiger. Een veel gehanteerde methode onder verzekeraars is het weigeren de advocatennota’s te betalen. Advocaten zijn dan zo vriendelijk om, bv. bij de eerst volgende voorschot-betaling (indien deze plaats vindt), deze nota’s, soms buiten medeweten van het slachtoffer, te verrekenen. En het “toeval” wil dat deze voorschotten net voldoende zijn om de advocatennota’s te betalen, terwijl het slachtoffer nog andere kostenposten heeft. Zo zit het slachtoffer wederom met lege handen en nog flinke kosten. Op deze wijze wordt handig ingespeeld op de vertrouwensrelatie tussen slachtoffer en zijn advocaat. De advocaten wrijven hun handjes warm, aangezien het slachtoffer geen geld en mogelijkheden heeft om van advocaat te switchen en er dus misbruik wordt gemaakt van de afhankelijkheidspositie van het slachtoffer.

ad.4 en 5 Psychisch terreur, labelen, stigmatiseren en self-fullfilling prophecy.

Door bovenstaande misstanden, de herhaling van bovenstaande zetten en het gesol met slachtoffers waar velen bij betrokken en verantwoordelijk zijn en die jaren(!!) kunnen voortduren, worden slachtoffers vanzelf psychisch murw of gek gemaakt, of in het ernstige geval tot wanhoop gedreven.
De verzekeraars,de GAV’s, de malafide medici krijgen bevestigd wat ze zelf uitgelokt en gecreeerd hebben!!! ==> het systematisch uitoefenen van psychisch terreur ==> het slachtoffer psychisch laten decompenseren ==> labelen ==> stigmatiseren en self-fullfilling prophecy. Vicieuze cirkel gesloten! Waarbij vervolgens (door verzekeraars gefinancieerde) therapeutische centra via hetzelfde systeem er een schepje bovenop doen en er notabene flink voor vergoed worden (= betaald door de samenleving wel te verstaan!).

ad.6. Victim-exploitation en misleiding van de Rechterlijke Macht.

Door bovenstaande weerzinwekkende, mensonterende behandeling van verkeersslachtoffers, wordt op kunstmatige en vernuftige wijze een situatie uitgelokt en gecreeerd, waarbij het net lijkt of alles bij het slachtoffer tussen de oren zit: dus psychisch. Vervolgens laten de verzekeraars de zaken verder escaleren door een herhaling van zetten en door de ontstane psychische decompensatie handig in hun voordeel uit te buiten en door de slachtoffers vervolgens te verwijten dat het psychisch is: psychisch murw maken, terroriseren, labelen en stigmatiseren, terwijl bewust zo’n situatie wordt gecreeerd. Het verbaast ons niets dat het merendeel van de verkeersslachtoffers hierdoor inderdaad een jarenlange psychotrauma ontwikkelt. De verzekeraars wrijven hun handjes warm door er op te wijzen dat er niets lichamelijks aan de hand is, maar iets psychisch. Vervolgens komen ze met ongefundeerde argumenten zoals: “Dit had ook zonder het ongeval kunnen gebeuren”, zodat de verzekeraar onder alle schade uitkomt. Uiteindelijk wordt de Rechter d.m.v. het geprepareerde deskundigenbericht op het verkeerde been gezet en is het lot van het slachtoffer bezegeld. Conclusies: Dames en Heren politici, medici, beleidsmakers, het is een morbide, weerzinwekkend, mensonterend, psychologische-,manipulatie-, en machtsspel, waarbij slachtoffers, medici en de Rechterlijke Macht worden misleid. Het is bedacht en onderhouden door enkele verknipte individuen, om weerloze groepen verkeers- en letselschadeslachtoffers te stigmatiseren en in diskrediet te brengen, vanwege commerciele belangen. Geld telt in hun ogen meer dan een mensenleven. Het zijn individuen die op grond van hun functie hun machtspositie misbruiken (gezien de afhankelijkheidspositie van het slachtoffer en het gebrek aan medische kennis) en in wezen zelf dringend psychiatrische bijstand nodig hebben, eer ze nog meer schade aan menslevens aanrichten. Het is een spel van systematisch gesjoemel, gefraudeer en psychische terreur door steeds herhalende zetten. Het slachtoffer wordt hierdoor ernstig getraumatiseerd. Een spel waarbij slachtoffers en zelfs de meest integere medicus en de Rechterlijke Macht worden misleid, enkel en alleen maar om de schade af te laten wentelen op de slachtoffers zelf, de overheid, de samenleving en de belastingbetalers. Jaarlijks vallen er nl. meer dan 20 – 30.000 slachtoffers in het verkeer. Dit kost de schadeverzekeraars uiteraard handen vol met geld. Door slimme constructies, waarbij men zelfs handig gebruik weet te maken van overheidssubsidies, probeert men onder de schade uit te komen en op onrechtmatige wijze te verdienen aan het leed van anderen. Het is het bekende “snaai – en graaicultuur.” Het is een spel van misleiding, fraude, collusie cq. belangen-verstrengeling en corruptie. Een spel waarbij door fraude zelfs de Overheid, voor enkele miljarden euro’s (!!), handig wordt misleid en opgelicht , door het misbruiken van sociale voorzieningen (Ziektewet, WAO, bijstand, reintegratiesubsidies, etc.); we hebben het dus over miljardenfraude. Hoe verzekeraars handig misbruik maken van sociale voorzieningen zoals de Ziektewet, WAO en bijstand, is eerder per E-mail diverse malen uitvoerig aan de orde gekomen. De Overheid heeft de grootste fout gemaakt door het beheer en de uitvoering van de sociale voorzieningen zoals de WAO en ZF, uit te laten besteden aan (schade-, ziektekosten-)verzekeraars en hun reintegratiebureau’s zonder adequaat Overheidstoezicht. Dit maakt het ook voor ons allen duidelijk dat er goed verdiend wordt aan de WAO-ers en dat de WAO-problematiek hierdoor uit de hand is gelopen. Immers, waarom doen de reintegratiebureau’s dan ook zo moeilijk bij het presenteren van de reintegratiecijfers? Het verbaast ons niets dat de WAO in eerste instantie kunstmatig hoog is gehouden, om te kunnen profiteren van Overheidssubsidies. Echter, nu het uit de hand is gelopen en UWV’s (onderdelen van bank-verzekeraars) de WAO-pot beheren/beheersen, moet er handig gerekend worden: aan de ene kant overheidssubsidies ontvangen om WAO-ers, arbeidsongeschikten te reintegreren in het arbeidsproces en aan de andere kant met dezelfde subsidies en bovenstaande manipulatie-technieken het slachtoffer dumpen in de bijstand. Zo ontspringen schadeverzekeraars de dans: de schade wordt wederom afgewenteld op slachtoffers, de overheid, samenleving en belastingbetalers. Het is een kwestie van wegstrepen en afschuiven. Tel uit de winsten voor schadeverzekeraars. Achmea noemt dit “ontzorgen”; uiteraard zichzelf! Het is een vernuftig spel, maar wel een van kinderlijke eenvoud. Gezien de systematiek, de gedetailleerdheid, de ernst en omvang van bovenstaande vorm van corruptie, collusie en fraude, moet er binnen de letselschadebranche sprake zijn van consensus / geheime afspraken en onderling overleg. De top van het bedrijfsleven danwel het bank- en verzekeringswezen moet hiervan op de hoogte zijn. Zoals U mogelijk al kunt afleiden, is deze vorm van corruptie en systemische fraude qua ernst en omvang ernstiger dan de bouwfraude, aangezien hier moedwillig de Volksgezondheid, de gezondheid van verkeersslachtoffers (o.a. door het onthouden van de juiste zorg, het aan zijn lot overlaten van slachtoffers en door het verwoesten van mensenlevens) op het spel wordt gezet vanwege commerciele motieven. De geschiedenis leert ons dat ernstige malversaties altijd aan het licht komen. Denk aan de bouwfraude-affaire. Onlangs zijn in de Verenigde Staten grote bedrijven als Enron, Arthur Andersen, Tyco, Worldcom, etc. door fraude en corruptie ten onder gegaan met medeneming van anderen. Het is daarom voor het algemeen belang zaak om z.s.m. fraude en corruptie in welke sector dan ook, met wortel en al aan te pakken. Het is daarom noodzakelijk dat z.s.m. een grootschalig onderzoek wordt ingesteld en dat er een eind gemaakt wordt aan deze praktijken. We hopen dat bovenstaande analyse, die op logische wijze is opgebouwd, helder is overgekomen. We kunnen het ons voorstellen dat het voor buitenstaanders, die nog nooit een levensbedreigend ongeval en problemen met de verzekeraars hebben meegemaakt, bovenstaande praktijken moeilijk voor te stellen zijn. Echter, de analyse is mede tot stand gekomen dankzij de ervaringen van vele slachtoffers. Hopelijk wordt hiermee de ogen van alle betrokkenen geopend.

[Peter van der Salm]

Beste Melissa,

Deze overstelpende hoeveelheid tekst heeft mij als een zweepslag in de nek getroffen met als gevolg dat ik er hoofdpijn van heb gekregen en me niet meer kan concentreren.
Ik pas.

Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.

[Rob]

Beste Melissa,

Zou je de tekst leesbaarder kunnen maken? Je kunt deze alsnog aanpassen.
En als het stuk ergens anders vandaan komt, kun je dan aub de bron vermelden?

[Melissa65]

Beste Peter, er zijn al bijna 6 maanden verstreken. Hoe gaat het nu met je zweepslag? De Commissie Forensische Neurologie i.c. dr. V.d. Doel (NVvN) beweert dat na 6 maanden geen substraat meer is te vinden voor aanhoudende klachten, zodoende mijn vraag.

Mvr.gr.,
Melissa

[Melissa65]

Voorzitter van de commissie Forensische Neurologie E. Doel ontkent de beïnvloeding door verzekeringsmaatschappijen. ‘Bij het tot stand komen van de nieuwe richtlijn heeft geen enkele beroeps- of belangengroep buiten de Vereniging voor Neurologie enige rol gespeeld. Er is hier geen sprake van een functiestoornis van het centrale en/of perifere zenuwstelsel, volgens de meest recente wetenschappelijke inzichten.’
– link –
Note: o.a Jan Buitenhuis is dus mede opstelller van de ‘substraatloze’ CBO-Richtlijn WAD 1 en 2, en tevens verzekeringsarts en medisch adviseur (heilend, zonder winstoogmerk) werkzaam voor UNIVE; over zweepslagen gesproken………

Note: zie voorgaande berichten/literatuur: o.a. Bogduk: “How many have been condemned unjustly to a psychological label, because of opinion? – link – )

[Melissa65]

In januari 2008 is de nieuwe editie van de AMA Guide verschenen. Daarin is voor het eerst het Post Whiplash Syndroom als categorie opgenomen, waarbij ook een percentage blijvende invaliditeit kan worden toegekend. Dit is een nieuwe en voor het slachtoffer gunstige ontwikkeling. Dit betekent onder meer, dat elke arts een deskundigenoordeel kan vellen in whiplashdossiers en dat het dus niet nodig is te leuren langs de diverse disciplines (neuroloog, psychiater, revalidatiearts, etc.)

[Psion]

Wat zou ik graag een update van dit topic zien..
Zulke waardevolle informatie waar ik als slachtoffer graag de bron van zou zien.

[Melissa65]

Geachte Psion, op een update kun je gerievelijk op zitten wachten totdat je en ons weegt (Sonja zou daar wel voor tekenen). Ene Jan Buitenhuis (Unive) is daar een paar jaar geldeden (niet als eerste) gepromoveerd en zijn proefschrift werd al snel van repliek gediend door o.a. neuro-wetenschapper een mede-lid van de WSN dhr. Geeraedts, zie ook de reactie’s van Inge Bramsen en Pepijn Roelofs.
Ook binnen de revalidatie is het ‘kommer en kwel’ als het gaat om gedegen (vervolg)onderzoek indien ‘whiplash’-klachten niet over gaan binnen de door hen gestelde termijn van 5 maanden (whiplash-oefen-programma). Dan worden de klachten toegeschreven aan: ‘kinesiofobie’ / ‘passieve coping’ / ‘irreele gedachten’ / ‘catastroferende gedachten’. Terwijl de term ‘whiplash’ door de patiënt in kwestie nimmer werd gebruikt. Als je ‘whiplash’ vervangt door ‘ psychosomatische klachten’ komen we al een stuk dichterbij de waarheid. het gebruik door deze ‘pseudo-psychiatrische-diagnose’ wordt veelvuldig in de curatieve sector gebruikt als ‘dekmantel’ voor de zogenaamde Somatisch Onvoldoende lichamelijke Klachten (SOLK). En zolang de specifieke klachten die langer dan 6 maanden en /of na 6 maanden zich gaan openbaren, als psychosoamtisch worden omschreven, ZONDER eerst vervolgonderzoek te (laten) verrichten om JUIST somatische oorzaak UIT TE SLUITEN, leidt dat JUIST voor de (verkeers)slachtoffer tot meer klachten, op basis van onbegrip. Niet vanuit de naaste omgeving (psycho-sociaal gezien) maar juist vanuit die curatieve sector. Uitgerekend de richtlijn van de NVvN beweert dat klachten na 6 maanden na datum (verkeers)ongeval geen ‘substraat’ meer hebben. Tegelijkertijd kunnen ‘whiplash’-patiënten pas NA 6 maanden zich melden op de polikliniek bij een revalidatie-arts. Appeltje-eitje voor het gereedstaande ‘multidisciplinaire team’ (waaronder een revalidati-psycholoog c.q. maatschappelijk werker) om de diagnose WAD te stellen (zonder de gradatie op geleide van ernst klachten te bepalen) om zo 5 maanden ‘whiplash’ te nijden en op de psycho-somatische toer te gaan, zonder de patiënt in kwestie hiervan op de hoogte te stellen, laat staan de (nietsvermoedende?) huisarts.
Eén van de promtotors van Buitenhuis was destijds Groothof een ‘goede bekende’ van Jerry Spanjer…..werkzaam bij het UWV als keuringsarts (zie ook ‘zwarte lijst’ op WAO-cafe).

Mijn tandarts zou zeggen: ‘Spoelt u maar’.

[Psion]

Hoi Melissa,

Je hebt al meerdere malen de spijker op zijn kop geslagen. Ik had het er vandaag nog over met mijn partner.
Ik ben op zoek naar een bron van deze post wo 24 jun 2009, 08:34 ook van jou.
Ben het artikel op meerdere sites tegen gekomen en alles wat hierin staat klopt eigenlijk precies….

[Melissa65]

Ook van de heer M.S. nooit meer wat van gehoord en dat een depressie na een cervicaal trauma ook een biochemische grondslag moet hebben (Substance P). Maar ook deze ‘geneeskundige’ ging met zijn proefschrift op de psychologische toer.

– link –

[Melissa65]

Hieronder links van nog een paar ‘kundigen’ die in de afgelopen decennium(!!!) naam en faam hebben gemaakt>>>
– link –
– link –
– link –
“Een wijze uil is ook ooit eens gewoon als uilskuiken begonnen”…en dat geldt niet in de laatste plaats voor de nietsvermoedende whiplashpatient met een licht trauma capitis a.g.v. een cervicaal trauma (lees: géén whiplash).

[Melissa65]

Psion, m.b.t. Insurance Watch Group, even scrollen en… – link –

[Auteur]

Berichten