Site brede activiteit

Onder het nieuwsbericht vind je een link naar The Lancet waar je, na login maar wel gratis, veel na kunt lezen.

Tja, onderzoeken omtrent therapieen op aandoeningennivo geven a priori invalide data, omdat er zoveel variabelen op individunivo zijn, die betrekking hebben op de oorzaak/ aanhouden van deze klachten.
Bijv. Naast het therapiemiddel is de dosering van uitermate belang voor effect van therapie. In welke fase geef je welke dosering. Hoe is de interactie van de onderzoeker/therapeut en de patient , wat zijn de dagelijjkse belastingen van het individu, stressnivo, pijnmanagement, overtuigingen, aannames, etc.
Waarom merken therapeuten in de praktijk wel effect van de behandeling ? Bij 95% van de patienten met lage rugklachten heb ik wel duidelijk effect , meestal met totaal verdwijnen van de klachten. Alleen bereik ik dit niet met werken vlgs de richtlijnen en alleen oefentherapie.

Als voormalig eindredacteur/uitgever van ‘Physical Therapist’s Literature Update’ hecht ik veel waarde aan goed onderzoek. En er is op zich veel goed onderzoek gedaan. Maar bij het trekken van overkoepelende conclusies zie ik heel vaak dat men weinig of zelfs geen onderscheid maakt tussen acute en chronische rugklachten.

Acute rugklachten lossen zichzelf vaak grotendeels op binnen enkele dagen tot weken. Gewoon vanwege het herstellende vermogen van lichaam. Dus als men de effectiviteit van therapieën daarbij onderzoekt, is de kans groot dat die als weinig of niet werkzaam uit de bus komen t.o.v. het natuurlijke verloop. En de meeste rugklachten zijn acuut, dus daar wordt ook het meeste onderzoek naar gedaan. Al was het alleen maar omdat daarvoor veel meer proefpersonen te vinden zijn.

Behoorlijk onderzoek bij chronische rugklachten zag ik zelden voorbij komen in mijn zesjarige redacteurfunctie. En wat me helemaal opviel is dat ik geen enkel onderzoek naar de waarde van de McKenzie-methode bij chronische rugklachten heb gezien. Die methode bestaat uit zitinstructies (vaak stoelaanpassingen m.b.v. relatief goedkope hulpmiddelen), oefeningen en tilinstructies, aangevuld met manuele therapie indien nodig. Op basis van een bewegingsassessment dat meermalen als goed reproduceerbaar uit de bus kwam. Wat op zich al opmerkelijk was.

Dan zou je toch denken dat de aandacht van de onderzoekers uitgaat naar de werkzaamheid van die methode bij die patiënten. Maar niet. Dus als de situatie qua wetenschappelijk onderzoek nog dezelfde is als toen, zou men (nog steeds) heel goed het onderscheid moeten maken tussen acute en chronische rugklachten. En dat zie ik nog steeds niet gebeuren.

Ik merk de trend (fysiotherapie heeft zeer veel trends gekend, dat is mij de afgelopen decennia wel opgevallen) dat klachten van het bewegingsapparaat vanzelf zouden overgaan en dat als ze dat niet doen, dat het volgens diezelfde trend dan ligt aan herstelbelemmerende persoonlijke, interne of externe, factoren,
Nergens ooit een bewijs voor die opvatting gezien, maar dat geldt voor alle trends nietwaar?

Is het overigens niet zo dat chronische rugklachten ooit acuut zijn begonnen en dat het om die reden af te raden is die als zelf-genezend terzijde te schuiven en patiënt met wat obligate adviezen naar huis te sturen zoals de Standaard van de huisartsen dat in de jaren ’90 heeft voorgeschreven en door de beroepsgroep van fysiotherapeuten rond de eeuwwisseling klakkeloos is overgenomen?