Het implementeren van wetenschappelijke evidentie in de gezondheidzorg is wisselend succesvol. Er bestaat ongewenste variatie in de patiëntenzorg en een deel van de patiënten krijgt niet de zorg die het meest effectief blijkt te zijn in lijn met de resultaten voortkomend uit wetenschappelijk onderzoek. Het implementatie probleem is dermate groot, dat gedacht wordt dat een verbetering hierin meer impact heeft op sterfte- en ziektecijfers, dan het ontdekken van nieuwe medicijnen of behandelingen.
Dit gezondheidszorg brede implementatie probleem wordt ook herkend binnen de fysiotherapie. Ondanks de sterke groei in wetenschappelijke kennis over de werkzaamheid van fysiotherapie in de laatste 30 jaar, vinden belangrijke wetenschappelijk bevindingen vaak moeizaam hun weg naar de dagelijkse praktijk. Door het gebruik van wetenschappelijke evidentie in de klinische praktijk te verbeteren, kunnen we de effectiviteit van fysiotherapie vergroten en de uitkomsten van fysiotherapeutische zorg voor patiënten verbeteren. Hiervoor moeten we goed weten wat de verschillende oorzaken van de achterblijvende implementatie zijn en wat aangrijpingspunten zijn voor verbetering. Pas dan kan doelgericht een set aan implementatiestrategieën ter verbetering worden in gezet, die tot verbetering van de effectiviteit kunnen leiden.
Promovenda Nicoline Otterman toont het belang aan van criteria voor veiligheid en effectiviteit voor beweegprogramma’s voor patiënten met diabetes. Deze criteria moeten opgenomen worden in de organisatie van deze interventies. Daarnaast laat ze zien dat er een specialisatieprogramma nodig is voor fysiotherapeuten die werkzaam zijn in de neurorevalidatie.
De doelstelling van dit proefschrift is het identificeren van belangrijke aangrijpingspunten omde implementatie van evidentie binnen de fysiotherapie verder te kunnen verbeteren. Dit wordt gedaan voor fysiotherapie als onderdeel van multidisciplinaire revalidatie van patiënten met diabetes en patiënten die een beroerte hebben doorgemaakt. Om deze aangrijpingspunten te identificeren hebben we verschillende studies verricht, die samen een brede analyse vormen. De aangrijpingspunten voor verbetering worden geïdentificeerd op verschillende niveaus in de gezondheidzorg. Deze niveau’s zijn gebaseerd op een wetenschappelijk model, namelijk:
- Het niveau van de innovatie: Dit betreft de eigenschappen van de gewenste verbetering in de zorg, ofwel datgene dat geïmplementeerd dient te worden. In dit proefschrift zijn dat aanbevelingen uit wetenschappelijke literatuur en evidence-based behandelrichtlijnen.
- Het niveau van de individuele zorgprofessional: Dit betreft onder andere kennis, vaardigheden en overtuigingen van de zorgprofessional. In dit proefschrift is de zorgprofessional de fysiotherapeut als onderdeel van het multidisciplinaire team.
- Het niveau van de patiënt: De kennis, vaardigheden en overtuigingen van de patiënt kunnen ook de implementatie van verbeteringen in zorg beïnvloeden. In dit proefschrift staan patiënten met diabetes en patiënten die een beroerte hebben doorgemaakt centraal.
- Het niveau van de sociale context: Dit betreft de invloed van en interactie tussen collega’s.
- Het niveau van de organisatie: Dit betreft de organisatie van zorg en zorgprocessen. De organisatie in dit proefschrift is het ziekenhuis.
- Het niveau van de economische en politieke context: Dit betreft wet- en regelgeving binnen de gezondheidszorg en financiering van gezondheidszorg.
