Een praktijk voor fysiotherapie heeft een advertentie geplaatst op een vacature-website waarin zij vraagt om een vrouwelijk fysiotherapeut. Nadat een anti-discriminatiebureau de praktijk erop wees dat ze mogelijk onderscheid maken naar geslacht, heeft de praktijk de Commissie Gelijke Behandeling (CGB) gevraagd om een oordeel eigen handelen. In een oordeel eigen handelen toetst de CGB het beleid van een organisatie aan de gelijkebehandelingswetgeving.
De praktijk heeft drie fysiotherapeuten in dienst, waaronder twee vrouwen en een man. Men is op zoek naar vervanging tijdens de vakanties van de twee vrouwelijke fysiotherapeuten. Een groot deel van de patiënten is vrouw en wil graag door een vrouwelijke therapeut behandeld worden. Om aan die wens te kunnen voldoen, zoekt de praktijk een vrouwelijke fysiotherapeut.
De Commissie is van oordeel dat de praktijk direct onderscheid op grond van geslacht maakt door om een vrouwelijke fysiotherapeut te vragen. Maar dit onderscheid is niet verboden vanwege een uitzondering voor beroepsactiviteiten die in de persoonlijke levenssfeer van een ander komen. Dit geldt bijvoorbeeld voor verpleging of verzorging en ook voor een fysiotherapeut.
Wel moet de praktijk eerst nagaan of het op een andere manier aan de wens van de patiënten tegemoet kan komen. Bijvoorbeeld door de verdeling van werk en patiënten onder de therapeuten aan te passen. Dat is in deze zaak echter niet mogelijk vanwege de kleinschaligheid van de praktijk. Dit betekent dat de praktijk een vrouwelijke fysiotherapeut mag werven voor patiënten die hebben aangeven dat zij het vervelend vinden om door een therapeut van het andere geslacht behandeld te worden (oordeel 2011-52).
In 2001 heeft de CGB een soortgelijk oordeel uitgesproken. Hierbij ging het om een rooms-katholieke onderwijsinstelling die een vrouwelijke pastor zocht voor het studentenpastoraat. De instelling heeft veel vrouwelijke studenten die de voorkeur geven aan een vrouwelijke pastor. Daarom is het toegestaan dat de instelling een vrouwelijke pastor werft (oordeel 2001-85).
Bron: CGB.nl
