Minister Klink van VWS vindt het geen goed idee om bekend te maken welke zorgverzekeraars het best of het slechtst presteren. Hij is van mening dat de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) genoeg handhavingsmiddelen heeft om in te grijpen bij slecht presterende zorgaanbieders.
In maart heeft de Raad voor de Volksgezondheid en Zorg (RVZ) een advies uitgebracht over zorginkoop. Bij brief aan de Tweede Kamer heeft minister Klink van VWS vorige week zijn standpunt over dit advies uiteengezet.
Zorgverzekeraars zijn niet verplicht tot zorginkoop, zij kunnen kiezen voor het vergoeden van de kosten die de verzekerde heeft gemaakt, door alle zorg bij alle zorgaanbieders te contracteren. Of ze kunnen een keuze maken bepaalde (delen van) zorg in te kopen bij een bepaalde aanbieder.
Het voorstel van de RVZ dat de best en slechtst presterende zorgaanbieders openbaar gemaakt worden, neemt de minister niet over. Hij is van mening dat de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ) genoeg handhavingsmiddelen ter beschikking staan om in te grijpen bij slecht presterende zorgaanbieders en hij wil voorkomen dat zorgaanbieders door actief ingrijpen van de IGZ worden uitgesloten van contractering.
Klink relativeert de spanning tussen de vrije artsenkeuze en de selectieve zorginkoop, het is een schijntegenstelling volgens hem. De verzekerde met een polis die door de verzekeraar selectief ingekochte zorg vergoedt, kan een andere zorgaanbieder kiezen, maar die keuze kan (financieel) onaantrekkelijk worden gemaakt. De verzekeraar is wettelijk verplicht hierover transparante informatie te verschaffen.
Het voornemen om het recht op keuze-informatie als individueel afdwingbaar recht in wetgeving te verankeren had Klink overigens al eerder gepresenteerd. De zorgtoeslag stelt mensen in staat een verzekeringspolis te kiezen die geen selectief gecontracteerde zorg behelst, aldus de minister.
Klink staat welwillend tegenover het ontstaan van ‘verticale relaties’, waarin de zorgverzekeraar een eigen zorginstelling heeft, zelf zorgverleners in dienst neemt, of een zorgaanbieder eigendom wordt van de verzekeraar. Belangrijk is dat in een instelling ook anderen dan de eigen verzekerden zorg kan worden verleend zonder dat dit een risico vormt voor de soliditeit van de verzekeraar en zonder dat de eigen verzekerden daar financieel nadeel van ondervinden, bijvoorbeeld door verhoging van de premie.
De NMa, NZa en De Nederlandsche Bank zien erop toe dat zich geen situaties voordoen waarin een zorgaanbieder exclusief zorg levert aan de verzekerden van een in een bepaalde regio dominante verzekeraar.
Bron: Staatscourant
