De gangbare veronderstelling dat mensen die veel achter de computer zitten een groter risico op rsi lopen blijkt onjuist. Uit het tweejarige onderzoek van Stefan IJmker blijkt precies het tegenovergestelde, namelijk dat er helemaal geen verband is tussen de duur van het computergebruik en het optreden van arm-, nek- en schouderklachten.
Wel lopen mensen die meerdere risicofactoren hebben, zoals een lage waardering van het werk en weinig variatie in werktaken, een hoger risico op deze rsi-klachten. IJmker promoveert op woensdag 2 juli aan VU medisch centrum. IJmker voerde als eerste in Nederland een langdurig onderzoek uit, belangrijk om oorzaak en gevolg in verband met rsi-klachten goed te kunnen onderscheiden. In het onderzoek werden twee jaar lang 2.000 kantoormedewerkers gevolgd. De deelnemers vulden iedere drie maanden een vragenlijst in en een programma op hun computer registreerde continu de tijdsduur die zij besteedden aan computertaken.
Het belangrijkste onderzoeksresultaat is dat er geen direct verband is tussen de duur van het computergebruik en klachten in arm, nek of schouders. Wel bleek dat het hebben van klachten in het verleden de kans dat je ook in de toekomst klachten krijgt met tenminste 400% vergroot. Verder blijkt dat het risico op rsi-klachten hoog is, wanneer een combinatie van de volgende factoren tegelijkertijd aanwezig zijn: ‘weinig variatie in werktaken’, ‘tegelijkertijd computer en telefoon gebruiken’, ‘lage waardering van het werk’, ‘overmatige toewijding aan het werk’ en ‘doorwerken tijdens lunchpauzes’. Om rsi-klachten te voorkomen adviseert IJmker een gelijktijdige aanpak van deze factoren.
Download het proefschrift in PDF
Bron: VU.nl
Proefschrift te lang? Engels te moeilijk?
Nederlandse samenvatting via deze – link –
L.S.,
Komt overeen met mijn waarneming in de praktijk als fysiotherapeut.
De relatie tussen het krijgen van KANS en b.v. pc-gebruik is wel overduidelijk.
Echter, als de groete meerderheid van de mensen deze klachten niet heeft bij pc-gebruik, kun je je beter afvragen wat sommigen hiervoor zo kwetsbaar maakt.
Blijkbaar gaat het dus om relatieve ‘overbelasting’.
Zoals bij al dit soort situaties kun je streven naar twee oplossingen.
Vermijd de uitlokkende factor (= externaliseren van het probleem), is de gemakkelijkste oplossing.
Probeer als patiënt die kwetsbaarheid onder ogen te zien en deze te verminderen ((interne en externe factoren).
Ik opteer voor de laatste strategie.