Een patiënt met acute lage rugpijn die weinig hoopvol is over z’n herstel heeft twee maal zoveel kans dat zijn klachten chronische worden, dan een patiënt die zulke negatieve verwachtingen niet heeft. Dit is een van de bevindingen van Hank Hallegraeff, die onderzoeker, fysiotherapeutisch behandelaar en docent is bij de ‘Stichting Opleiding Musculoskeletale Therapie’ (SOMT) in Amersfoort.
Spanningsveld
Hallegraeff constateert een spanningsveld tussen enerzijds de hulpvraag van de patiënt bij acute lage rugpijn, en anderzijds de richtlijn die een afwachtend beleid adviseert. Hij onderzocht verwachtingen over herstel en de pijnbeleving van patiënten omdat dit belangrijke factoren zijn om te kunnen inschatten welke patiënten meer kans hebben dat de lage rugpijn chronisch wordt. De pijnbeleving geeft richting aan de manier waarop de patiënt met klachten omgaat (copingstijl). Een passieve of inadequate copingstijl is een risicofactor voor het ontstaan van chronische lage rugpijn. Hallegraeff stelde vast dat de IPQ-B vragenlijst een betrouwbaar instrument is om de pijnbeleving te meten bij patiënten met acute lage rugpijn.
Ook voerde Hallegraeff een studie uit om behandeleffecten van lage rugpijn te vergelijken. Hij vergeleek het effect van manuele therapie in het acute stadium (minder dan 16 dagen last en met weinig uitstraling) met de standaard fysiotherapeutische zorg volgens de richtlijn. Manuele therapie geeft een sterkere afname in beperking van activiteiten dan fysiotherapeutische behandeling.
Curriculum Vitae
Hank Hallegraeff (Haarlem, 1955) is opgeleid tot fysiotherapeut, manueel therapeut en klinisch epidemioloog. Hij verrichtte zijn onderzoek bij het Lectoraat Transparante Zorgverlening Hanzehogeschool Groningen in samenwerking met Onderzoeksinstituut SHARE van het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG). Hij is werkzaam als onderzoeker, behandelaar en is tevens docent bij ‘Stichting Opleiding Musculoskeletale Therapie’ (SOMT) in Amersfoort. De titel van zijn proefschrift is “Common musculoskeletal disorders in primary care physiotherapy: assessment an intervention.”
Link naar het proefschrift (PDF)
Bron: UMCG
Misschien sneed MT beter af dan FT vlgs. de richtlijn omdat het bewerkte dat de patiënt door de MT meer vertrouwen kreeg in het herstel en niet door de specificiteit van de MT? Was het verschil significant? Niet op pijn en flexie mobiliteit, alleen op disability (Oswestry). Dus de pijn was hetzelfde alleen men geloofde er meer mee te kunnen. De conclusie van de onderzoeker was daarom ook bescheidener als hier boven gesteld:
“Therefore, it was concluded
that with regard to disability, manipulative therapy in the acute stage of non-specific low
back pain is only slightly more effective than standard physiotherapy.”
Wel tegen een hoger MT-tarief dus meer kosten. Eerlijke zou zijn als de gewone FT dan een behandeling meer de tijd zou krijgen. Interessant zou zijn als er een controlegroep met SHAM manipulatie zou zijn geweest. Waren de verwachtingen van de patiënten dan ook hoger geweest? En de resultaten idem? Er is immers al aangetoond dat het niet uitmaakt of je thoracaal of lumbaal manipuleert bij lage rugklachten. Een enorme variabele is de attitude van de hulpverlener. Het is mogelijk dat de MT-collega’s meer vertrouwen uitdragen door de eigenovertuiging dat hun therapie helpt. Dit vertrouwen draag je dan ook uit ( en dat is dan weer moeilijk bij een sham manipulatie)
Een aspect blijft hier nog onderbelicht. De grote recidievenkans. In de literatuur heersen verschillende cijfers maar men is het erover eens dat dit hoog is. Ook is een periode met aspecifieke lage rugpijn de beste voorspeller voor een later lumboradiculair syndroom. Het zou dus goed zijn in de behandeling van acute lage rugklachten ook te kijken naar factoren die helpen de kans op een recidief of LRS te verkleinen. Dat lukt met zo een passieve behandeling als alleen manipuleren in ieder geval niet.