Zenuwbeschadiging? Hoop dat iemand me kan helpen.

[Robin M]

Beste mensen,

Ten eerste: excuses voor het lange verhaal.

Ik heb vijf jaar geleden een scooterongeluk gehad waaraan ik bijna mijn milt heb verloren. Door de klap kwam namelijk het stuur in mijn buikstreek terecht met als gevolg een gescheurde milt. Daarnaast had ik toen ook een flinke schaafwond aan mijn linkerschouder wat er op duidt dat mijn schouder ook een smak heeft gemaakt.

Alle aandacht ging op het moment van het ongeval uit naar de gescheurde milt en ik had op dat moment ook alleen daar echt last van. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis waarna werd gekeken of ik mijn milt kon behouden of niet. Na een week bleek dat deze niet hoefde te worden verwijderd en ik naar huis mocht.

Een paar weken later kreeg ik last van mijn schouder en zag ik dat mijn linkerschouderblad aan de onderkant een stukje uitstak, waardoor ik bemerkte dat de schouder door het ongeval een klein beetje was verschoven. Ook had ik continu een zeurende pijn/doof gevoel in de schouder. Verder leek het ook of de spieren in mijn linkerschouder ineens een beetje dunner waren geworden dan rechts.

Hierop ging ik naar de huisarts, die mij na deze klachten doorstuurde naar de fysiotherapeut. Bij de fysio moest ik lichte krachttraining doen voor mijn schouder. Dit heb ik zo’n acht weken lang gedaan (dagelijks, want kreeg ook oefeningen mee voor thuis) met zo goed als geen resultaat. De linkerschouder groeide niet in spiermassa mee en de overige klachten bleven ook hetzelfde (doof gevoel/zeurende pijn, etc. De fysiotherapeut wist toen ook niet wat te doen en we besloten te stoppen met de therapie.

Weer terug bij de huisarts, stuurde deze mij door naar een orthopedisch chirurg. Deze stelde voor om een MRI-scan te laten maken. Hiervoor kreeg ik contrastvloeistof via een injectie ingediend. Echter kon er ook op de scan niets specifieks gevonden worden.

Anderhalf jaar na het ongeval ben ik nog naar een neuroloog gestuurd en hij zei dat de spieren/zenuwen in de schouder waarschijnlijk waren uitgerekt en verder deed hij het redelijk makkelijk af dat het gewoon veel tijd nodig heeft om te herstellen en dat het uit zichzelf wel weer goed zou komen.

Op dit moment zijn we dus alweer vijf jaar verder (na het ongeval) en ik heb nog steeds 24 uur per dag last van de linkerschouder en niemand heeft me ooit echt kunnen vertellen wat dit nu precies voor letsel is. Daarbij doe ik nu sinds een half jaar aan fitness en mijn linkerschouder groeit nog steeds totaal niet mee in spiermassa en ik blijf het dove gevoel in de spieren rondom mijn schouder houden. Er treedt geen verbetering op. Het lijkt net alsof de spieren rondom mijn linkerschouder (vooral de deltoidspier) ‘dood’ zijn. Overigens kan ik wel alle bewegingen maken met de schouder. Deze is wel wat zwakker dan rechts en kraakt heel af en toe bij sommige oefeningen, maar verder is het niet zo dat ik hem niet in een bepaalde richting kan bewegen.

Zou iemand me hier misschien kunnen vertellen wat dit is en wat ik het beste nog kan doen? Dit zou ik zeer op prijs stellen.

Alvast bedankt voor jullie reactie.

Met vriendelijke groet,

Robin M (22 jaar)

[Physique arnhem]

Zo te horen heeft de neuroloog al benoemd wat er aan de hand is. De lichamelijke problematiek die je benoemd wijst op neurologische schade. Zenuwbanen zijn beschadigt en daardoor is de informatie die naar je spieren gaat vermindert (spieren groeien niet) en heb je een doof gevoel. Vervelend is het dat je kennelijk niet ervaren hebt dat de neuroloog genoeg tijd gestoken heeft in jou om duidelijk te maken wat dit voor jou betekend. Bij neurologische schade (opgerekte zenuwen) kan je tot ongeveer 2 jaar na het ongeval herstel verwachten. Het feit dat als gevolg van training je schouder niet steviger gaat voelen zegt veel over je herstel. Los van het feit dat ik niet weet wat er getraind is en hoe specifiek je belast bent.
Als je zeker weet dat je schouder niet trainbaar is, is het zaak de belasting op de schouder af te stemmen op de belastbaarheid. Je moet duidelijk hebben wat je schouder kan en niet onderbelasten of over belasten. Zo te horen heb je een balans gevonden, want zelfs met deze klachten heb geen pijnklachten. De crepitaties (kraken van de schouder) wijzen wel op wat spanning. Een fysiotherapeut kan je helpen die balans te vinden in het dagelijks leven door middel van een actief trainingsprogramma.

[Robin M]

Physique arnhem, bedankt voor je reactie.

Waar ik vooral mee zit (naast dat ik er 24 uur per dag last van heb) is dat de betreffende schouder totaal niet meegroeit in spiermassa. Hierdoor zie ik nu duidelijk verschil tussen beide schouders, waardoor het er nu al een beetje misvormd uitziet. Dit zal alleen maar erger worden door krachttraining ben ik bang, omdat de ‘goede’ kant wel in spiermassa toeneemt.

Ik ben van plan om zeer spoedig opnieuw naar de huisarts te gaan om vervolgens een EMG te laten maken. Dit hebben ze me namelijk nog nooit laten doen, wat wel zeer relevant kan zijn voor de diagnose (heb ik gelezen).

Mijn grootste zorg is dus of dit ooit nog goed kan komen. Maar ik ben bang dat hier medisch gezien niets aan kan worden gedaan. Of heb ik het mis?

Overigens steekt de onderkant van het schouderblad (van de kwalijke schouder) ook een stukje uit in verhouding met rechts. Kan dit mogelijk ook een lichte vorm van scapula alata zijn door de klap van het ongeval?

[Peter van der Salm]

Beste Robin,

Elke fysiotherapeut zou moeten kunnen diagnosticeren in welke spieren zwakte is ontstaan en met welke zenuwschade dat samenhangt.
Ook sommige daarmee samenhangende andere klachten zouden daarmee verklaard kunnen worden.
Een EMG voegt niets aan de diagnose toe en ook niet aan een prognose voor het herstel.
Na 5 jaar mag je, indien je aandoening berust op toen ontstane zenuwschade, niets meer verwachten aan dit herstel.
Voor een verdere analyse of je eventueel beter met je blijvende beperking zou kunnen leren leven, moet een fysiotherapeut je nader onderzoeken.

Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.

[Frans Bergmans]

Beste Robin,

Je spreekt van een zeurende pijn met krachtsverlies. De overwegingen van de collegae dat er mogelijk sprake is van een zenuwbeschadiging is zeker niet uit te sluiten. Wat ik je als tip kan meegeven is deze klacht ook eens te laten beoordelen door een fysiotherapeut die thuis is in de dry needling en het myofasciale pijnsyndroom.
In je verhaal vind ik aanknopingspunten die ook wijzen in de richting van myofasciale triggerpoints in een aantal spieren van de schouder. Iniden die aanwezig zijn is het zeker de moeite waard die te k=laten behandelen.

Frans Bergmans

[Francis]

Beste Robin,

[Francis]

Beste Robin,

Ik kan me goed vinden in Wat Peter v/d Salm schrijft.
Ten eerste moet een beetje fysiotherapeut (maar die kwaliteit neemt de laatste jaren helaas wel wat af) kunnen beoordelen en benoemen welke zenuwen en de daardoor geïnnerveerde spieren schade hebben opgelopen.
Ook ben ik het eens met de stelling dat het niet waarschijnlijk is dat na 5 jaar nog herstel van de beschadigde zenuw valt te verwachten. Mogelijk dat selectieve versterking van de aangedane wèl intacte spiervezels van de aangedane musculatuur nog tot versterking (en dus wat volumegroei) kan leiden, maar daarvoor moet wel heel specifiek worden getraind.
In dat opzicht vind ik het advies van Physique (een “actief trainingsprogramma) veel te algemeen. Dat advies klopt wel met de populatie die bij Physique wordt behandeld (veelal in eerdere settings onbehandelbare patiënten), maar is ongeschikt voor iemand met specifieke fysieke problematiek.
Het is de handicap waar de huidige tijd m.i. onder lijdt: het advies vooral te gaan bewegen en actief te zijn, zonder e.e.a. nader te specificeren op de klacht en de aandoening.

Kijk dus goed uit wat voor fysiotherapeut je kiest. Laat je niet misleiden door fraaie apparatuur en public relations, maar kies voor kennis, inzicht en vaardigheden. De wat oudere garde is daar meestal geen slechte keuze in.
Een HKZ certificering garandeert dat niet, daarmee worden voornamelijk de papierwinkel, vergaderperikelen en dergelijke ‘kwaliteiten’ getoetst.

[Robin M]

Beste mensen,

Bedankt voor de reacties!

Ik ben vorige week toch even naar de huisarts geweest om het nog eens na te laten kijken (tegen beter weten in). Zonder hard bewijs (er is immers nooit een EMG gemaakt) zei hij ook weer dat het zo goed als zeker een zenuwbeschadiging betrof en dat daar verder niets meer aan kan worden gedaan. Hij stelde nog wel voor om eventueel alsnog een EMG te laten maken, maar dit zal verder (zoals gezegd) waarschijnlijk niet veel toevoegen.
Ik zit er aan te denken om toch een EMG te laten maken om er gewoon 100% zeker van te zijn en daarnaast specifieke informatie over het letsel te krijgen, maar dit terzijde.

Een paar dagen na het bezoek aan de huisarts las ik op het internet iets over neuromusculaire elektrische stimulatie (NMES). Dit zou voornamelijk door fysiotherapeuten worden gebruikt en de bedoeling hiervan is om de zenuwen in de spieren te stimuleren met elektrische impulsen.
Kan iemand me hier misschien iets meer over vertellen? En zou dit misschien niet een mogelijkheid voor mij zijn om te proberen? Ik zag namelijk op het internet – link – ook een voorbeeld van een jongen die doormiddel van Threshold Electrical Stimulation (TES) na jaren weer spiermassa op kon bouwen waar dit voorheen met geen een methode lukte. De spieren konden zo weer worden aangestuurd.

Ik weet niet of ik hier iets geks aanhaal aangezien ik geen deskundige ben, maar ik dacht ik vraag het toch even.

Met vriendelijke groet,

Robin M

[Francis]

Beste Robin, in de tijd dat ik fysiotherapie studeerde, en ook nog jaren daarna, werd aan de opleidingen fysiotherapie electrostimulatie onderwezen.
Die bestond/bestaat uit twee vormen:

1. De faradische (zwel)stroom met rechthoekspulsen, bedoeld om goed geïnnerveerd spierweefsel te activeren. Die stroom geeft indirect (via intact zenuwweefsel) contracties van dat spierweefsel. Daardoor kun je een zwakke spier actief maken of trainen.
Zoals gezegd: de stroom verloopt via intact zenuwweefsel en dat komt omdat de prikkeldrempel daarvan veel lager ligt dan die van spierweefsel. Dus voordat je een spiercel hebt kunnen laten samentrekken is dat al gebeurd via de zenuw naar die spiercel.
Slechts als alle zenuwcellen in een spier afgestorven zijn kun je (met een hogere dosis) de spiercellen rechtstreeks laten contraheren. Dat geld dus voor een volledige verlamming van een spier.

2. De exponentiële driehoekspuls. Daarmee kun je selectief de gedeïnnerveerde (niet meer door zenuwen voorziene) spiercellen in een gedeeltelijk verlamde spier prikkelen. Dat komt doordat de prikkelmogelijkheid van een motorische zenuwcel met driehoekspulsen via een parabool verloopt. Als de prikkelduur langer wordt (tussen 50 msec en 1000 msec) kan het zenuwweefsel adapteren (zich aanpassen aan de prikkel) en is er een steeds hogere dosis nodig deze te prikkelen.
Het spierweefsel heeft dat echter niet, waardoor vanaf 50 msec de prikkelbaarheid van een spiercel lager ligt dan die van een motorische zenuwcel.
Met die stroom kun je dus de verlamde spiercellen in een gedeeltelijk verlamde spier activeren.
De vraag is nu: waarom zou je dat doen als je toch die spiervezels niet zelf kunt aanspannen? Wat heb je er dan aan? Wel, dat doe je omdat je de tijd wilt overbruggen tussen de zenuwbeschadiging en de hernieuwde ingroei van de kapotte zenuw in de betrokken spier. Daarmee voorkom je dat tegen de tijd dat de zenuw is aangekomen hij in een “leeg huis” aankomt: in een volledig geatrofieerde en niet meer werkende spiercel.
Een zenuw neigt nl. na doorsnijding via “sprouting” de oude “lege huls” weer op te zoeken en daarin door te groeien tot in de spiercel. Reïnnervatie wordt dat genoemd.
Die ingroei kan tot een jaar na de beschadiging voorkomen. Factoren die daarop van invloed zijn zijn mogelijk de actieve wilsimpuls: het telkens fanatiek proberen de betrokken spier aan te spannen, dat zou een invloed hebben op de ingroeisnelheid; en eventueel het proximaal van de zenuwbeschadiging met faradische stromen de zenuw prikkelen. Dat laatste is niet bewezen, maar werd/wordt toch af en toe toegepast.

Helaas is tegenwoordig vrijwel alles wat met fysiotechniek te maken heeft door de opleidingen fysiotherapie overboord gekieperd. Het is nu training met fitnessapparatuur en vooral via protocollen werken wat de klok slaat. Niet de inhoud van je werk is meer belangrijk, maar hoe je het noteert. Registratie van je werkzaamheden slokt nu meer tijd op dan het werkelijke patiëntenwerk. Het is de tegenwoordige trend en ik zit al zo lang in het vak dat ik er heel wat heb zien komen en voorbijgaan, dus ook deze trend zal wel weer verdwijnen, maar voorlopig zitten we er maar mee.

Wat betekent dit nu voor jou? Ik denk niet dat je na 5 jaar nog kunt verwachten dat een beschadigde zenuw alsnog ingroeit. En als dat al zou gebeuren (of gebeurd zijn) dan nog kun je van de gedeïnnerveerde spiercellen weinig tot niets meer verwachten. Het is te lang geleden, de spiercellen zijn niet alleen meer geatrofieerd, maar waarschijnlijk gedystrofieerd (verbindweefseld).
Ik denk dat je vooral in moet zetten op selectieve oefeningen van de deels verlamde spieren. Daar kun je door hypertrofie van de goede spiercellen nog winst uit halen. Een soort bodybuilding van die spieren dus. Dat kan altijd nog, tot op hoge leeftijd.
Heb je volledig verlamde spieren dan wordt dat moeilijker omdat je dan weinig meer hebt om te trainen.

Maar probeer eerst eens een goeie fysiotherapeut in je buurt te vinden die je nauwkeurig onderzoekt, dus niet zo’n fitnesstrainer-fysiotherapeut maar een gedegen vakman die, nadat hij alles nauwkeurig heeft bekeken en onderzocht, met jou gaat bespreken wat je er nog aan kan doen en waarmee hij jou nog kan helpen.

Succes, Robin.

[nash]

robin,

Heel verstandig dat je alsnog een emg onderzoek wilt laten doen ( van de plexusbrachialis)
Daarmee kan worden vastgesteld welke zenuwen er waren aangedaan en of er sprake was en is van reinnervatie.
En dat lijkt me voor een correctie diagnose van je schouderproblemen nogal van belang.

Mvgr,

Nash

[K2LU]

Beste Robin
Ik was benieuwd of je al wat wijzer bent geworden. Want ik heb ongeveer het zelf de probleem en ik kom ook niet verder, en ik volg al 3 jaar fisio. Dus ik hoop dat jij misschien al een soort oplossen had gevonden.

[Vos]

Beste Robin,
mee
Bij chronische pijnklachten, ook t.g.v. beschadiging, is vaak de microcirculatie gestoord, d.w.z. de precapillaire vasomotoriek is verminderd. Daardoor ontvang de cellen minder/geen zuurstof en brandstoffen meer, en worden afvalstoffen niet afgevoerd. Hierdoor ontstaan lokale ontstekingen op celnivo, wat kan leiden tot disfunctioneren en chronische pijnklachten van het gelaedeerde weefsel. Fysiche vasculaire therapie Bemer is de enige methode om deze microcirculatie te verbeteren (dr. Ignarro, Nobelprijswinnaar voor Geneeskunde en Fysiologie 1989). zie ook mijn site: microcirculatienederland.com.
Er is apparatuur te huren voor 8 weken om te kijken of dit bij jou effect heeft

[Auteur]

Berichten