Verzekeringsartsen kunnen niet goed bepalen of patiënten met chronische lage-rugpijn last hebben tijdens het werk. De meetinstrumenten die ze daarvoor gebruiken, voldoen niet. Dat zegt Sandra Brouwer in de dissertatie waarmee zij vandaag aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveerde.
Brouwer onderzocht onder meer het functieinformatie-systeem (FIS) en de functionele mogelijkhedenlijst (FML). Deze werkgerelateerde meetinstrumenten worden veelvuldig door verzekeringsartsen gebruikt om te bepalen in welke mate rugpijnpatiënten hinder ondervinden tijdens hun werk.De promovenda onderzocht of de testen onder gelijkblijvende omstandigheden gelijke resultaten produceren. Ze liet daarvoor vier verzekeringsartsen dertig patiënten beoordelen. Per patiënt vulden twee artsen zowel de FIS als de FML in. Elke arts beoordeelde elke patiënt tweemaal, met een tussenpoos van twee weken. Daarnaast werd elke patiënt binnen twee dagen door twee verschillende artsen beoordeeld. Brouwer concludeert uit de resultaten dat de betrouwbaarheid van beide testen ver achterblijft bij wat acceptabel is.
Brouwer stelt overigens ook vast dat de resultaten van een test sterk verschillen per gebruiker. Met behulp van de FML werden van 92 patiënten de beperkingen genoteerd door de patiënt zelf, door een arts en door een onafhankelijke beoordelaar. Patiënten bleken aanzienlijk meer beperkingen te rapporteren dan de artsen. Artsen zagen weer meer beperkingen dan onafhankelijke beoordelaars.
Brouwer concludeert dat de ware tekortkomingen in fysieke mogelijkheden alleen betrouwbaar kunnen worden vastgesteld als alle betrokkenen (revalidatiearts, bedrijfsarts, verzekeringsarts, psycholoog en werkgever) nauw samenwerken.
Bron: RuG
