Manipuleren van een uiterst pijnlijke hand of voet. Geen behandelaar zou dit -tot voor kort- in zijn hoofd halen. Patiënten die een Macedonische genezeres bezochten en na de therapie hun rolstoel aan de kant konden zetten, zorgden echter voor verandering. Wanneer huisarts Jan Willem Ek uit Hoogeveen de eerste genezen patiënt ziet, raakt hij verzeild in een medisch avontuur dat nog niet is geëindigd. „Dit lijkt een spannend jongensboek.â€
Voorjaar 2003. In de wachtkamer van Ek meldt zich een jonge vrouw met letsel aan haar linkeronderbeen, opgelopen tijdens het volleyballen. Het normale herstelproces blijft uit. Er ontstaan complicaties. De aangedane plaats is rood, gezwollen en uiterst pijnlijk. De diagnose luidt: posttraumatische dystrofie, tegenwoordig aangeduid als Complex Regionaal Pijnsyndroom type 1 (CRPS-1, zie kader). De behandeling baat niet en krukken blijven nodig.
Niet lang daarna bezoekt dezelfde patiënte opnieuw de praktijk. Enthousiast vertelt ze over haar bezoek aan mevrouw Shinka in Macedonië, een genezeres zonder medische opleiding. Shinka behandelde haar met een vorm van manuele therapie. Het resultaat is wonderbaarlijk: de krukken zijn aan de kant gezet en de patiënte kan zelfs weer volleyballen.
Scepsis
Het positieve nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje. Al snel dienen zich in de praktijk van Ek meer patiënten aan die in Macedonië zijn genezen. Sommigen hebben zelfs geen rolstoel meer nodig.
Ek: „Eerst was ik nog sceptisch -het ging immers om één geval- maar hier kon ik niet meer omheen.†Hij neemt contact op met revalidatiearts Jan van Gijn in Ziekenhuis Bethesda in Hoogeveen. „We hebben vervolgens twaalf mensen die in Macedonië waren geweest, opgeroepen. Elf van hen -sommigen zaten in een rolstoel- bleken vrijwel volledig hersteld. We stuurden daarnaast een enquête rond onder twintig andere behandelde patiënten. Ook onder hen was het herstelpercentage hoog.â€
Ek en Van Gijn houden echter reserves, al zijn ze wel zover dat ze met eigen ogen willen zien wat Shinka doet. Niet lang daarna vertrekt er een complete delegatie naar Macedonië: Ek, Van Gijn, vier fysiotherapeuten, een anesthesioloog, een cameraman en zes uitbehandelde patiënten.
Wat Ek en de overige teamleden daar te zien krijgen, vervult hen met verbazing. „Mevrouw Shinka behandelde onze patiënten op een manier zoals wij het toen nooit zouden doen. Wij ontzagen de pijnlijke en gezwollen ledemaat, raakten die niet of nauwelijks aan en schreven alleen medicijnen voor. Zo niet mevrouw Shinka. Ze pakte bijvoorbeeld een been beet en begon het na voorzichtige handmatige diagnostiek stevig te manipuleren. Voor ons en vooral voor de fysiotherapeuten in onze groep was dat gewoon een cultuurschok.â€
Pijnlijk
De behandeling is vaak heel pijnlijk, maar dat is voor de vriendelijk lachende Shinka geen probleem. Ze manipuleert rustig verder. Ek: „Al na de eerste behandeling zagen we bij de patiënten verbetering. Daarna volgden nog drie tot vijf sessies. Na afloop konden twee van de drie rolstoelgebruikers uit de patiëntengroep weer lopen, de derde herstelde later compleet. Een van de zes viel later terug.â€
De scepsis van de Hollandse behandelaars verandert in enthousiasme. Ze besluiten zelf in praktijk te gaan brengen wat ze hebben gezien en gehoord.
Ek: „Tijdens de behandeling manipuleren fysiotherapeuten de aangedane voet of arm. Ondanks de pijn werken ze rustig door. En ze boeken succes, zo blijkt uit de eerste resultaten. Zelfs bij patiënten in een rolstoel. Het terugvalpercentage is gering. Zo’n 38 procent van de patiënten herstelt geheel, 52 procent ervaart een belangrijke verbetering. En we hanteren strenge criteria voordat we stellen dat iemand geheel of gedeeltelijk hersteld is.â€
Belangrijk is volgens Ek de positieve benadering van de patiënt. „We zeggen dat het goed gaat komen.†De behandeling is gericht op het herstel van de functie van de aangedane ledemaat en niet op de pijn. „Net als mevrouw Shinka stoppen wij zo snel mogelijk met de krukken en spalken en stimuleren de patiënt het aangedane lichaamsdeel weer te gebruiken.â€
Werking
Hoe de methode werkt, weten Ek en zijn collega’s nog niet. „De behandeling beïnvloedt waarschijnlijk de manier waarop de hersenen met pijn omgaan. Daarbij gaat het niet alleen over de intensiteit van de pijn, maar ook over de manier waarop iemand de pijn ervaart en de lichamelijke reactie daarop. Dit zogeheten pijnmodulerende systeem lijkt van slag te zijn: een soort alarm dat voortdurend blijft afgaan.â€
Daarnaast lijkt er volgens Ek sprake van een ontregeling van het onwillekeurige zenuwstelsel, waardoor veranderingen optreden in onder meer temperatuur, kleur en transpiratie van de aangedane ledemaat. „Het gaat om ontstekingsachtige verschijnselen. Een echte ontsteking lijkt er echter niet te zijn, anders zouden de patiënten niet zo snel genezen. We vermoeden dat we met onze behandeling het alarm weer goed instellen, het systeem reorganiseren.â€
Inmiddels zijn er in Hoogeveen al meer dan 200 patiënten volgens de nieuwe methode behandeld. „Er zijn veel collega’s -revalidatieartsen, chirurgen en fysiotherapeuten- langs geweest. In ten minste acht verschillende centra wordt de behandeling nu toegepast, waaronder het UMC St Radboud in Nijmegen, revalidatiecentrum Het Roessingh in Enschede en Ziekenhuis Hilversum. Samen met Nijmegen werken we nu aan een artikel in een wetenschappelijk medisch tijdschrift over een serie van honderd patiënten waarbij deze behandeling en de resultaten volgens de regels der kunst staan beschreven.â€
Tussen wal en schip
„Ik ben letterlijk en figuurlijk tussen wal en schip geraakt toen ik in 1999 een woonark bezocht en in het donker naast de loopplank stapte. Toen liep ik een enkelbreuk op met jarenlange gevolgenâ€, zegt Grietje Dijkhuizen (48) uit Wolvega. Een operatie volgt en met krukken moet Dijkhuizen zich de weken erna staande houden. Ze glijdt echter met krukken en al uit op een matje in het toilet en breekt opnieuw haar enkel. Er gaat gips omheen. Als zes weken later het gips eraf gaat, is het helemaal mis: de enkel is fors gezwollen, de huid rood en strak: de karakteristieke symptomen van het Complex Regionaal Pijnsyndroom type 1 (CPRS-1). Dijkhuizen: „Ik kreeg medicijnen tegen de pijn en om het proces te stoppen. Daarnaast kreeg ik ergo-, fysio- en hydrotherapie.â€
Tevergeefs, Dijkhuizen komt in een rolstoel terecht. „De trap ging ik kruipend op, want ik wilde geen traplift. Boven aan de trap stonden krukken klaar.â€
Zeven jaar later leest Dijkhuizen een artikel over de behandeling in Macedonië. Via iemand die in de buurt woont en van wie de moeder in Macedonië is behandeld, komt ze terecht bij fysiotherapeut Edwin Draaijer in Ziekenhuis Bethesda in Hoogeveen. Draaijer past de behandeling van mevrouw Shinka toe. Dijkhuizen: „De eerste behandeling was zeer pijnlijk. Ik riep toen: Ik krijg liever twee kinderen achter elkaar dan zoiets nog een keer mee te moeten maken. Maar na die eerste behandeling kon ik wél lopen.â€
Er volgen nog vier behandelingen. Thuis oefent Dijkhuizen veel. „Ik was erg fanatiek. Op een gegeven moment ging ik te lang door, waardoor het proces weer even opvlamde. Toen moest ik weer een paar weken met krukken lopen. Nu ben ik ervan af. Ik heb goede schoenen gekocht en kan inmiddels 6 tot 7 kilometer wandelen. Zeven jaar heb ik bijna alleen maar gezeten en mijn voet bijna niet gebruikt. Het is ongekend dat ik dit nog terugkrijg.â€
Complex Regionaal Pijnsyndroom
Jaarlijks ontstaat in Nederland bij ongeveer 8000 mensen na een letsel een Complex Regionaal Pijnsyndroom type 1 (CPRS-1). Acht van de tien patiënten herstellen spontaan; bij de overigen ontstaan chronische pijnklachten die vaak niet mis zijn. De pijn is vaak veel ernstiger dan op grond van het letsel valt te verwachten en neemt toe naarmate de tijd verstrijkt. De aangedane plek is bijna altijd uiterst gevoelig, zelfs voor aanraking of een lichte streling.
Kleur en temperatuur van de aangedane plek kunnen na verloop van tijd veranderen. Zo kan de huid op de plaats van het oorspronkelijke letsel eerst warm en helderrood worden en later juist koel en blauwachtig. De plek is vaak opgezet. Als genezing uitblijft, kan er na enige tijd plaatselijk spierslapte optreden en dit leidt dan weer tot problemen met bewegen. Uiteindelijk worden de gewrichten stijf en ontstaat verminderde functie van huid, spieren en botten. Dit kan chronische invaliditeit tot gevolg hebben en in sommige gevallen zelfs leiden tot amputatie.
Bij CPRS type 2 is -in tegenstelling tot type 1- sprake van beschadiging van zenuwweefsel. CPRS-2 komt niet in aanmerking voor behandeling volgens de Macedonische methode.
Door: W. van Hengel
Bron: Reformatorisch Dagblad
Ik word een beetje verdietig van al die berichten over deze hype: ongeveer 10 jaar terug is er in de regio Rijnmond, onder inittiatief van de inmiddels gepensioneerde anaesthesioloog dr. J. Krijnen, gestart met segmentaal georienteerde fysio-/manueel therapeutische behandelingen van patienten met CRPS-1, waarbij het oude ”with pain – no gain” principe werd losgelaten, en om een lang verhaal kort te maken, op dezelfde basis werd behandeld als nu met veel tromgeroffel wordt verkondigd.
Op zijn afscheidsreceptie hebben we samen in ieder geval smakelijk kunnen lachen om de huidige opwinding.
Zullen we het de Rotterdams-Zuidse manier noemen……..klinkt wellicht wel iets minder…..
wat mij betreft hebben wij dezelfde ervaring, oude wijn in nieuwe kruiken en het wiel wordt weer opnieuw uitegvonden……….zucht
Het nieuwsbericht over de ‘methode’ is schokkend en van de reacties kun je verdrietig worden. Wat schokkend is dat een blijkbaar al bestaande (succesvolle?)behandelvorm in ongerede is geraakt en nu met veel bombarie wordt onderzocht. Wat me verdrietig maakt is dat er in nederland blijkbaar geen sprake is van een fysiotherapeutische gemeenschap die kennis over succesvolle behandelmethoden met elkaar uitwisselt. Het ontbreken van een gemeenschap die verenigd is, zich weerbaar kan opstellen en hun financiele belangen kunnen verdedigen tegen de “financiele intimidatie” en “financiele chantage” door zorgverzekeraars, zoals elders op dit forum aan de orde komt, is zeer tragisch te noemen.
Een beginnende “scholier (WTF?!!!) fysiotherapie”.
Aanvulling van de beginnende scholier; kennis van deze methode onder artsen en fysiotherapeuten elders in het land had mogelijk mijn zusje uit de rolstoel kunnen houden! Haar Post-traumatische spierdystrofie (CPRS1) zou tussen haar oren zitten!!! Ziekenhuis Walcheren, behandeld neuroloog.
In de jaren ’90 hebben veel orthopaeden en algemeen chirurgen (en in hun kielzog vele huisartsen) het standpunt gehuldigd dat fysiotherapeuten met hun handen van dystrofie-patiënten moesten afblijven. Ze zouden de klachten namelijk alleen maar verergeren.
En, inderdaad, zodra een patiënt zijn behandelend arts vertelde dat de behandelingen bij de fysiotherapeut behoorlijk pijn konden doen was het meestal einde verhaal.
Òf de arts belde verontwaardigd de fysiotherapeut met de vraag wat hij wel dacht dat hij met zijn (!) patiënt uithaalde, òf de patiënt werd verboden nog langer naar (deze) fysiotherapeut te gaan.
Het gevolg daarvan was dat fysiotherapeuten zich met name in de vrije praktijk naar de wensen van de artsen schikten, om niet het risico te lopen geen patiënten meer door deze artsen verwezen te krijgen.
Gelukkig maakt de DTF het ons nu gemakkelijker ons onafhankelijk van de grillen van de artsen op te stellen.
Het was niet (alleen) het gebrek aan fysiotherapeutische gemeenschap, wat de behandeling onbekend (bij niet-therapeuten ?) maakte.
Ongeveer 4 jaar terug hebben we geinitieerd vanuit de genoemde anaesthesioloog gepoogd een groot onderzoek op te starten onder begeleiding van dr. Oosterdorp. Helaas was deze laatste genoodzaakt zijn bijdrage te stoppen, vanwege het feit dat het kabinet alle subsidies aan o.a. het NPI staakte. Zonder deze (financieele ) steun bloedde het onderzoek dood. Verdere steun was er net te krijgen : er was blijkbaar voor een pharmaceut geen winst te halen in steunen van dit onderzoek.
Jammer dat het 4 jaar geleden niet lukte; mogelijk had je toen ook een andere insteek met segmentaal georienteerde fysio-/manueel therapeutische behandelingen, want de ‘Macedonische methode’ is niet alleen daarop gebaseerd.
Intussen zijn wij (UMC St Radboud, afd. Fysiotherapie CSS te Nijmegen) overigens al meer dan een jaar aan het behandelen volgens de manier waarop Hoogeveen het verder heeft ontwikkeld en is er onderzoek gestart onder begeleiding van dezelfde Rob Oostendorp ism. anesthesioloog, traumatoloog en revalidatiearts.
He wat goed; tja, de mazzel dat hij de begeleiding daar wel kan doen moet je even hebben. Uiteraard behelst de methode meer, zoals je zegt, maar in een reactie van een paar regels heb ik de gedragsmatige aanpak en andere zaken maar even buiten beschouwing te laten. Verder was het heus grotendeels identiek. Succes met het onderzoek. HEt zou het eerste belangrijke onderzoek naar behandeling van CRPS binnen de fysiotherapie sinds Oerlemans zijn, toch al weer neige jaren terug.
Beste allemaal,
Laat ik een poging wagen hiervoor een verklaring te geven.
Bij allerlei ziektebeelden is er sprake van onderbelasting, al dan niet versterkt door behandelaars: ‘ga tot de pijngrens’ (welke is dat?) ‘overbalast jezelf niet’ etc.; uitspraken die ook iets zeggen over beliefs van de therapeuten en met name als het gaat om CRPS-1.
Dit kan vervolgens tot nodeloze stijfheid en ander funktieverlies leiden.
Juist bij deze patiënten heeft een aanpak zoals die van dat kruidenvrouwtje succes.
De verklaring heeft dus m.i. niets te maken met een specifiek effekt van ‘manipulaties’ maar eerder van een benadering: ‘eerst lijden en dan verblijden’.
Peter van der Salm.
Beste Peter,
Helemaal mee eens. Wat ik probeerde aan te kaarten, is dat we daarvoor toch niet met zijn allen naar MAcedonie hoeven te reizen….
eh …. niet helemaal mee eens! Bij eerst lijden dan verblijden wek je de indruk dat het niet uitmaakt hoe je de patient pijn doet, als je er maar voor zorgt dat ie pijn heeft….. Hebben we nu echt de basis van ons vak helemaal losgelaten? Hoe zit het met een normale gewrichtsfunctie/ spierfunctie. Ik weet 100% zeker dat als je de patient z’n dosis pijn geeft, maar geen r**t doet met de gewrichtsfunctie/ spierfunctie de klachten alleen maar blijven bestaan, mogelijk verergeren…….. (ik dacht dat bewegen toch echt de basis van ons vak was……)
Eh…..helemaal mee eens! Het gaat hierbij niet primair om het lijden. Wanneer niet nodig, niet doen; onzin dat het om verblijden gaat na oproepen van pijn.
Wanneer het nodig is om grenzen te overschrijden met deskundigheid en respect voor weefsel en persoon, dan kan het zinvol zijn, maar dan ook met alle ins en outs die bij de therapie passen!
IK denk dat we het motto “eerst lijden en dan verlijden” iets beeldender moeten interpreteren dan dat jullie doen: het staat mooi tegenover de stelling in de vroegere dystrofie protocollen: with pain no gain, welke ook niet geheel letterlijk gemomen moest worden
Beste allemaal,
Ik wordt met mijn opvattingen in deze bevestigd met een artikel vandaag in het dagblad Trouw waarvan de kop (die de lading dekt) luidt: “Beweeg door de pijn heen”, aangeraden door een woordvoerder van de patiëntenvereniging.
Grensverleggend funktioneel oefenen zoals dat ook noodzakelijk is in een gebied met littekenvorming na weefselschade.
Doet eerst pijn, vervolgens funktieverbetering en daarna afname van de pijn.
(Ik heb in deze nog nooit bewijs gevonden voor manipulaties, DAM of welke therapeut-afhankelijke techniek dan ook.)
Blijkt volgens methodisch handelen dat dit niet lukt:
niet te doorbreken bewegingsangst
te lang bestaande situatie waardoor al irreversibel functieverlies is opgetreden
mijn ervaring is dat ernstige CRPS-1 ondanks mijn aanpak van ‘without pain no gain’ toch tot licht funktieverlies kan leiden gebaseerd op verlies van ROM.
Peter van der Salm.
Je vergeet de “macedonische techniek”…… Hier gaat het wel om functieherstel a.g.v. mobilisaties en manipulaties…….. Wat mij betreft is het dus niet gewoon klakkeloos functioneel oefenen en net zo lang oefenen tot de functie hersteld….. Het is juist ons vak om met onze kennis en kunde mbt het bewegingsapparaat,die functie te verbeteren…. Wat mij betreft is dat niet alleen functioneel oefenen.
Beste collega Schuvall,
Kom met bewijs dat louter op het niveau van manipulaties en manipulaties (hierover bestaan trouwens net zoveel definities als er scholen zijn, ik gebruik hiervoor maar het uitgangspunt c.q. definitie dat de patiënt hiervoor afhankelijk is van de fysiotherapeut) een meerwaarde bestaat t.o.v. funktioneel oefenen, en ik ben je man.
Voorlopig is dit bewijs m.i. nog meer dan boterzacht.
Het effekt van dat kruidenvrouwtje verklaar in het kader van leren overwinnen van bewegingsangst, doorbreken van te veel vermijdingsgedrag en funktioneel reactiveren.
Helaas klinkt dit veel minder spectaculair dan de magische ,van de therapeut afhankelijke, manipulatie, knak, knap of krak.
Het declaratietarief van de manueel is bovendien ook nog eens hoger, dus min of meer logisch dat het geloof in manipulaties meer aanhangers heeft.
Wat je bovendien van ver haalt en exotisch is, moet ook wel beter zijn.
De waarneming is naarmate er meer koelkasten kwamen in Nederland, maagkanker minder voorkwam.
Vervolgens probeer je te verzinnen hoe dit verklaarbaar is.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Wat je bovendien van ver haalt en exotisch is, moet ook wel beter zijn.
Dit argument is niet aan de orde, het spreekt slechts een frustratie uit over het verschil in tarief fysiotherapie en manueel therapie…..
Tevens vind ik dat je “het effect van dat kruidenvrouwtje” denigrerend gebruikt. Dat het effect gestoeld is op een voor mij bekende methode is een ander verhaal.
De overeenkomst tussen mijn kennis en de macedonische techniek (hetgeen ik hierboven stelde als oude wijn in nieuwe kruiken) is dat beiden de functie als uitgangspunt nemen, dus niet alleen gewrichtsfunctie, maar ook spierfunctie en neurogene functie. Kortom de suggestie die je wekt door te stellen dat alles klaar is met een knak, knap of krak is geheel voor jouw rekening.
Waarschijnlijk kunnen we hier nog heel lang over doorbomen en zullen we er niet uit komen, grotendeels door gebrek aan bewijs.
Belangrijkste vind ik dat met redeneren op jouw manier een hoop therapieen blijkbaar de prullenbak in mogen, daar er nog geen bewezen effect is, terwijl er in de praktijk, en dat zullen veel collega’s beamen, een zee aan bewijs ligt. De wetenschap en de fysiotherapie moeten er alleen uit zien te komen hoe ze die informatie moeten gaan gebruiken, om tot bewijs te komen.
Daar ligt een belangrijke rol voor de universitair geschoolde fysiotherapeuten.
[ Bijgewerkt 18 Feb : 14:43 ]
Beste collega Schuvall,
Het enige wezenlijke onderscheid tussen fysiotherapie en manuele therapieën -deze naam is toch niet voor niets gekozen?- is dat herstel afhankelijk is van een of andere vorm van passief bewegen ,iets wat de patiıënt blijkbaar zonder die manuele hulp zelf niet kan.
Waar in de biologie vinden we iets vergelijkbaars (behalve als het om reponeren van gewrichtsluxaties gaat)?
Opvallend is overigens dat er zeeën van verschillen zijn tussen al die passieve manuele technieken en dat dezelfde sucsessen
geclaimd worden.
Het is voor mij onbegrijpelijjk dat je zelf zegt dat er in praktijk ‘een zee aan bewijs ligt’ maar er gelijktijdig na al die jaren van onderzoek nog geen enkel wetenschappelijk bewijs is voor het solitaire en exclusieve effekt van die passieve manuele technieken.
Zie hiervoor o.a. het afscheidsinterview met prof. R. Oostendorp in FysioPraxis.
De verwarrende en schismatieke term manuele therapie mag inderdaad van mij naar de prulleba en dan kunnen we deze overlaten aan de alterneuten zoals chiropaxoren en osteopathen.
Dat geldt ook voor de passieve technieken maar absoluut niet voor de verdiepte kennis die bij veel manueel therapeuten aanwezigi is.
Laten we term ‘fysiotherapeut-expert’ gaan gebruiken.
Jouw koelkast beschermt je beter tegen maagkanker maar het komt niet doordat bij het openen van die koelkastdeur steeds koele lucht tegen je buikstreek komt.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
p.s
Ik weet niet welke manuele therapie opleiding dat kruidenvrouwtje heeft genoten maar ik heb bewondering voor haar dat ze zoveel witte jassen in beweging weet te krijgen en dat blijkbaar niemand van hen het principe doorziet van ‘eerst pijn en dan fijn’.
Zo simpel kan het toch niet zijn?
Laat ik allereerst duidelijk stellen dat dit geen disussie is over het verschil manuele therapie en fysiotherapie. Jij hebt daar je eigen visie op, gelukkig zijn er heel wat mensen die daarover van mening verschillen, maar goed….Laat ik deze discussie hier niet voeren.
De discussie gaat over het feit of bij chronische pijn of CPRS er alleen maar actief functie geoefend moet worden, met het negeren van de pijn, onder het mom van no pain no gain ipv with pain no gain, versus de mening dat er tevens gekeken moet worden naar gewrichtsfunctie en neurogene dynamica, daar deze ten grondslag liggen aan een normaal musculair functioneren.
(Dat er gewrichtsmobilisaties cq manipulatieve handelingen verricht worden door een fysiotherapeut of een manueeltherapeut maakt, mijns inziens, niet uit.)
Jouw argument ligt vooral in het feit dat er nog geen evidence is in de vorm van een RCT, tegenover het feit dat er wel evidence is voor actief bewegen door de pijn. Jouw conclusie is daarmee dan ook dat alle aanvullende therapieen wat jouw betreft, wegens gebrek aan wetenschappelijke evidence, de prullenbak in mogen.
Dat is waar de discussie over gaat! Niet over het verschil manuele therapie en fysiotherapie.
Je bent niet op de hoogte van het onderzoek van Hoving et al? En recentelijk andere publicaties m.b.t. de behandeling van schouderklachten in combinatie met cervicale beperkingen? (de naam van de onderzoeker is mij helaas ontschoten…..)
[ Bijgewerkt 18 Feb : 10:31 ]
geclaimd worden.
Overigens heb ik zelf de SOMT gedaan, ik heb het voorrecht getrouwd te zijn met een vrouw die de OOMT heeft gedaan, ik doe vaak na en bijscholing bij de Maitland opleiding, die nu sinds dit jaar samengegaan is met de Hoge School Utrecht en daarmee waarschijnlijk in de toekomst (volgens mij is het al realiteit) samengaat met de OOMT. Kortom, ik weet aardig wat er in deze 3 stromingen Manuele Therapie gebeurd: de theorie over de High Velocity Thrust of hier in Nederland genoemd de gewrichtsmanipulatie is bij alle opleidingen hetzelfde en is gewoon gebaseerd op fysiologisch gemeten effecten. De zeeën van verschillen in al die passieve manuele technieken zie jij blijkbaar alleen, ik zie ze niet. De opleidingen groeien meer en meer naar elkaar toe!
Nu ga ik verdorie toch weer stiekum deze discussie….. Ik laat het hierbij
Vriendelijke groeten,
Ben
Beste Ben,
Ook al laat je het bij je vorige bijdrage, hierbij een citaat van de VMT (vroeger ‘Utrecht’ of ‘van der Bijl’):
Manuele therapie E.S.® is een behandelwijze die, rekening houdende met individuele verschillen en asymmetriën in vorm en functie, tracht een optimale bewegingsfunctie te verkrijgen en te handhaven. Zij doet dit door na een nauwkeurige individuele bewegingsanalyse op zeer subtiele, meestal pijnloze wijze alle gewrichten van het lichaam te bewegen. De methode wordt ook wel ‘eggshell methode’ (E.S.®)genoemd, omdat een eierschaal nog niet zou breken door de kracht die gebruikt wordt bij de behandeling.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Beste Peter,
Jammer dat je van de discussie afwijkt en het toch gaat hebben over fysiotherapie en manuele therapie. Misschien had ik er geen opmerking over moeten maken……..
Heb je nog wel inbreng over de eigenlijke discussie?
Vriendelijke groeten,
Ben
[ Bijgewerkt 19 Oct : 08:16 ]
Beste Ben,
Zie dan mijn eerste bericht van 9/10.
Mijns inziens wijkt de discussie niet af want mijn weergegeven mening in dat bericht van 9/10 stoelt nu eenmaal op de argumenten die ik in de latere berichten heb ingebracht.
Als we het vervolgens hier niet meer over kunnen hebben, staakt inderdaad de discussie.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Je trekt in het bericht van 9/10 de conclusie dat, naar jouw opvatting, de gebruikte technieken eigenlijk niet ter zake doen, het gaat meer om de benadering “eerst lijden, dan verblijden”. Een dergelijke conclusie is er een met een vooronderstelling, nl dat als de patient maar durft te lijden en hiermee zijn grenzen weer durft op te zoeken, de functie vanzelf hersteld. Tot hier ben ik het deels met je eens. Tegelijkertijd stel je dat de gebruikte technieken er eigenlijk niet toe doen…..Eerlijk gezegd kunnen jij, noch ik hier aangaande de Macedonische techniek een uitspraak over doen, daar er geen RCT’s zijn die die bevestigen cq ontkrachten. En nogmaals, wat dit nu met het verschil tussen fysiotherapie en manuele therapie te maken heeft is me nog steeds een raadsel. Als je vindt dat elke manipulatie een manueeltherapeutische handeling is, dan raad ik je aan toch eens zo’n opleiding te gaan doen…….
Vriendelijke groeten,
Ben
[ Bijgewerkt 19 Oct : 10:40 ]
– edit dubbelpost –
Beste Ben,
Mijn benadering is dat in principe op het domein van de fysiotherapie ieer zichzelf kan genezen.
Deze opvatting is gebaseerd op het gegeven dat ik zelfs mensen met de meest ingewikkelde aandoeningen zonder fysiotherapie goed heb zien herstellen.
Hiervoor zijn ook vanuit de biologie goede onderbouwingen te geven.
Ik vraag me dus af waarom dat anderen niet lukt en vandaaruit behandel ik.
Het verschil in profiel tussen die zelfgenezers en hulpvragers ligt niet op het niveau van de biomedische diagnose of het toe te moeten passen van passieve technieken.
Het ligt wel op het terrein van onderbelasting, overbelasting, onvoldoende cognitie t.a.v. bewegen, angst, bewegingsangst, beliefs e.d., en soms alleen maar t.a.v. diagnostiek en advies.
Hiertoe zet ik onze verrichtingen communicatie, oefentherapie en massagetherapie in.
De gekscherende term ‘eerst lijden en dan verblijden’ geldt uiteraard vooral voor de onderbelasters.
Het Macedonische kruidenvrouwtje heeft geen enkele relevante opleiding genoten en dat is op het punt van doorbreken van bewegingsangst bij een aantal patiënten ook niet nodig, met name niet voor hen die door behandelaars, onder de dreinging van hel en verdoemenis, zelf in de hoek van bewegingsangst geduwd zijn.
Uiteraard zal zij zelf ook beweren dat het succes door haar magische handgrepen komt en daarin onderscheidt zij zich niet van andere ‘manuelen’.
Nogmaals en anders gesteld: ik heb zeer veel waardering voor de kennis en kunde van sommige manueel therapeutische scholen (expert fysiotherapie), maar hekel de passieve -van de therapeut- afhankelijke technieken (ook in dat wij fysiotherapie noemen).
Daarmee vervalt voor mij ook de schismatieke term ‘manuele therapie’.
Zolang wij blijven denken dat fysiotherapie een soortgelijke inwendige werking heeft als chemische beinvloeding van het organisme (farmacie) of chirurgie (ingrijpen als een horlogemaker in het organisme) blijven we tevergeefs zoeken naar werkzaamheid van fysiotherapie.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Heren Salm en Schuvall,
Het lijkt mij een beter idee een leuk café in Macedonie in het dorp van kruidenvrouw Shinka op te zoeken en daar onder het genot van een lokaal drankje deze discussie voort te zetten. Misschien komen jullie daar nog lege rolstoelen en overgebleven krukken tegen. Succes.
Pieter
Lijkt mij prima dat de discusie hier wordt gevoerd.
Beste Pieter,
Waarom vindt je dat een beter idee?
Het kan niet anders zijn dat waneer je een opvatting hebt over een casus hierbij een verband moet zijn met een abstracter kader dat de grondslagen van je beroep vormt.
Veel beroepsinhoudelijke discussies staken op het niveau van ‘geloof’ (is nauwelijks te bediscussiëren) , ‘ieder mag toch een mening hebben’ of ogenschijnlijke zekerheden (b.v. de vanzelfsprekende scheiding tussen fysiotherapie en’ manuele therapie’).
Heb jij wellicht een inhoudelijk bijdrage te leveren?
Samen komen we dan misschien verder in opvattingen, of weten vragen te formuleren voor nader onderzoek.
Welke foute vooronderstellingen zitten er in mijn grondslagen?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Beste Peter
Het gaat niet om ‘foute vooronderstellingen’, maar veel meer om het heen en weer gepraat. Een discussie omtrent dit fenomeen is absoluut op zijn plaats. Krijgen wij, de manueel & fysiotherapeuten de neuzen de zelfde kant op. Zo ja, dan hoeven al deze mensen niet meer naar Macedonie af te reizen. Immers waarom kunnen wij dit niet.
Even terug in de tijd. Op de SOMT in het eerste jaar is aan de voet toch wel de nodige aandacht besteed lijkt mij. De manier hoe een ieder dat toepast in de praktijk is meer een kwestie van persoonlijke overweging wat je doelstelling is van je behandeling.
Sommige patienten denken nog steeds dat het eerst erger moet worden voordat het beter wordt. Vraag mij niet waarom. Dus pas je specifieke mobilsaties toe!
groet Pieter
Beste Pieter,
[ de neuzen de zelfde kant op. Zo ja, dan hoeven al deze mensen niet meer naar Macedonie af te reizen. Immers waarom kunnen wij dit niet.]
Hoe krijg je de neuzen dezelfde kant op als het – zoals jij stelt- een kwestie van persoonlijke overweging is wat je doelstelling is van je behandeling???
Als je niet bespreekt wat het meest basale is van je beroepsgrondslagen en daarin per therapeut verschillende uitgangspunten hebt zonder dit elkaar te verduidelijken, dan zijn uiteraard alle afgeleiden daarvan ook verschillend, maar daarbinnen consistent.
Dat is ook de reden dat dat kruidenvrouwtje in een markt duikt die wij braak lieten liggen (niet belasting vermijden maar juist bewegen).
Als wij denken dat dat komt door haar manuele technieken en dat gaan kopiëren (‘dat kunnen wij manueel therapeuten toch ook’), laten we wederom een elementair discussiepunt (nut van passieve technieken) liggen.
Vevolgens wordt er een wetenschappelijk onderzoek gedaan naar het specifieke en solitaire nut van die passieve technieken en weet ik al weer de kop boven het artikel hierover in de gedrukte media:
‘Fysiotherapie werkt niet’.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Dat is waarschijnlijk de essentie van deze discussie.
Als ik het goed begrijp ben je dus angstig voor de naam van fysiotherapie in de media aangaande passieve technieken? Nogmaals, heb je de onderzoeken van Hoving et al niet gelezen? Het onderzoek van Hugo Hoeksema mbt heuparthrose? Deze RCT´s geven beiden duidelijk weer dat de manuele mobilisaties (ik vermijd hierbij expres even het woord manuele therapie, anders gaat de discussie de verkeerde kant op) een beter en langduriger effect hebben dat andere aanpak (in dit geval huisartsgeneeskunde en fysiotherapeutische instructie)……
Kortom, stellen dat passieve technieken cq manuele mobilisatietechnieken niet zinvol zouden zijn, lijkt mij wetenschappelijk te weerleggen.
@Pieter, dit lijkt mij juist een nuttige discussie. Beiden hebben goede argumenten voor hun zienswijze…… dusse, ik ga verlopig niet naar Macedonie.
[ Bijgewerkt 20 Oct : 11:09 ]
Beste collega Schuvall,
Ik ben nergens bang voor maar probeer een samenhangende basis te formuleren voor de werkzaamheid van fysiotherapie.
Terecht stel je dat als ik beweer dat alle zwanen wit zijn, en jij een zwarte ziet, mijn theorie butsen oploopt.
In het onderzoek van Hoeksema heb ik me verdiept en jouw kort weergegeven conclusie klopt.
Mij viel het echter vanuit mijn ‘theorie’ direct op dat in de beide controlegroepen de coxarthrosispatiënten niet geinstrueerd werden om mobiliteitgrens-overschrijdend te oefenen.
Ik wierp dit collega Hoeksema voor de voeten dat dit door hem gedaan was om het contrast in behandeling tussen de groepen expres te vergroten.
Dit bleek echter niet het geval want al die deelnemende fysiotherapeuten (in deze telden de huisartsen niet mee) deden dit uit zichzelf nooit!
Als ik tijd en geld heb ga ik een onderzoek verrichten naar het verschil in resultaat tussen de behandeling volgens Hoeksema vs patiënten zelf mobiliteits-grensoverschrijdend te laten oefenen.
Volgens mij komt daar dan hetzelfde uit.
Vooruitlopend op de uitkomst van dit onderzoek pas ik dit principe al jaren toe.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Hoi Peter,
Hoe zit het met jouw ervaringen in de praktijk op basis van jouw visie? Hoe lang duurt een dergelijk revalidatieproces, hoe train je bepaalde musculatuur en functies. Heb je misschien een mooie casus die bovenstaande vragen samenvat?
Ik noem deze behandeling “Beweeg want rust roest!!!”…
Algemeen bekend dus…
Rob,
Is dit aantal reacties al een record op het fysioforum. De masterdiscussie scoorde een paar maanden geleden ook al behoorlijk.
Pieter
Beste collega Schuval,
[Heb je misschien een mooie casus die bovenstaande vragen samenvat?]
Allereerst is het wellicht van belang hier te vermelden dat de meeste patiënten met de volgende vragen bij ons binnenkomen:
– wat heb ik?
– wat is de oorzaak?
– wat moet ik eraan doen?
– wat houd ik eraan over?
– wat kunt u als fysiotherapeut eraan doen?
Behandelen in de strikte zin van het woord behelst dus maar 1/5 van de hulpvraag.
Een willekeurige casus van de afgelopen week:
Vrouw, 16 jaar, valtrauma, direct Eerste Hulp, fractuur rechter radiuskopje; twee weken mitella, 1 nacontrole na 2 weken.
Verwijzing 5 weken post-trauma door haar huisarts wegens nog te veel pijnklachten aan deze elleboog.
Traumatologen kunnen bevestigen dat veel van de patiënten met deze fractuur geen fysiotherapie nodig hebben, dus waarom is er een hulpvraag?
Bij lichamelijk onderzoek blijkt slechts zo’n 10 % van de felxie/extensie/pro- en supinatie niet hersteld qua ROM.
Eindstandige pijn; licht verend eindgevoel.
Verder g.b.
Bij doorvragen blijkt de dienstdoende specialist tegen haar gezegd te hebben dat ze 2 maanden niet mag tillen.
Dit heeft ze zo geinterpreteerd dat ze met deze arm nog naauwelijks iets doet uit angst voor een her-fractuur!
Durft b.v. zelfs haar tanden met deze (dominante) arm niet te poetsen.
Eerst communicatie (uitleg) omtrent haar beliefs.
Aktieve/functionele oefentherapie gestart vanuit dat kader van bewegingsangst omdat ik bemerkte dat uitleg alleen (cognitie) onvoldoende was.
Misschien als dat nodig is nog een keer passief bij haar mobiliseren om haar te laten ervaren dat hiermee geen herfractuur optreedt.
Tot slot evt. communicatie (uitleggen) dat ondanks alle inspanning soms lichte bewegingsbeperkingen na zo’n fractuur resteren zonder echter ook maar enige ADL- of sportbeperking en al helemaal geen pijnklachten.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
p.s.
Er zit een heel groot nadeel aan de benadering vanuit mijn kaders en dat is een al jarenlang bestaand behandelgemiddelde van bijna 50% onder het regiogemiddelde.
Peter: Heb jij een bron waar die onderzoeken staan dan? Je strooit met gegevens, maar zijn ze ook controleerbaar?
Beste Marijn,
Van welke beweringen van mij in bovenstaande casus vraag je naar bronnen van wetenschappelijk onderzoek?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Beste Peter,
Ik bedoelde een eerder genoemd berichtje van jou. Jij zegt daarin: “In het onderzoek van Hoeksema heb ik me verdiept”…
Ik zou graag de bron daar van willen zien…
Collegiale groeten,
Martijn
De bron van het onderzoek van Hugo Hoeksema? Die gaf ik, niet Peter!
“Hoeksma HL, et al. Comparison of manual therapy and exercise therapy in osteoarthritis of the hip: a randomized clinical trial. Arthritis Rheum. 2004 Oct 15;51:722-9.”….
Kom kom Martijn, met een beetje zoeken had je dat zelf ook kunnen vinden……. Ik heb helaas geen link naar het desbetreffende onderzoek.
Ik bedoelde ook dat desbetreffende onderzoek… Maar goed.. kom er wel uit zo
Bedankt
– link –
Naar het onderzoek (PDF)
Hoi Peter,
In navolging van jouw casus een casus van mijn kant, welke representatief is voor onze praktijk.
Een hordeloopster (21 jr) op hoog niveau, gaat bij het hordenlopen door haar enkel, doordat ze met haar voet een horde raakt en hierop landt.De enkel werd direct dik en stijf, ze kon de voet wel belasten, maar niet meer afwikkelen. In eerste instantie is zij door de sportfysiotherapeut en de sportarts gezien, deze constateerden geen complicaties als fracturen etc. Ze hebben de enkel, terecht, geklassificeerd als een regulier inversietrauma…. Aanvankelijk was er een normaal beloop, toen echter na 3 wkn de trainig op laag niveau hervat werd, kreeg ze toch nog pijn aan de ventrale zijde van het BSG en aan de mediale malleolus. Vooral als ze normaal wilde afwikkelen. De aanwezige fysiotherapeut onderzocht de enkel, maar vond geen afwijkingen en vertelde dat ze gewoon op aangepast niveau kon doortrainen. De hordenloopster zelf was het hier mee eens en besloot, in samenspraak met de sportarts en fysio, de training eerst even anders aan te pakken. Uiteindelijk bleek nu na 5 wkn dat het niet wilde vlotten. Ze werd naar de orthopeed gestuurd die de enkel onderzocht, een MRI maakte en concludeerde dat ze een ventrale impingement van het BSG had, mogelijk moesten er wat osteofyten verwijderd worden…..Echter, de MRI liet geen duidelijke osteofytose zien….
Vervolgens heeft ze 4 maanden getraind in een SMA, (FT: belastbaarheidstraining, frictie, massage, rekken musculatuur) , tevens onder begeleiding, maar ze kon maar niet vooruit komen in de belastbaarheid. Uiteindelijk is haar geadviseerd het hordenlopen te stoppen en een andere sportactiviteit te zoeken……..
Via via probeerde ze nog een consult in te winnen in onze praktijk….Onderzoek: eindstandige dorsaalflexie beperking in het BSG, stoornissen in de translatie van de talus naar dorsaal.
Tevens bewegingsstoornissen in het OSG, syndesmosis tibio fibulare.
Het komt er uiteindelijk op neer dat deze patiente na 2 behandelingen al weer, hetzij op een lager niveau, pijnloos kon hordenlopen. Na driekwart jaar zat zij weer op haar oude niveau……
[ Bijgewerkt 26 Oct : 05:55 ]
Beste collega Schuvall,
Goed dat je ter verheldering zelf ook een casus inbrengt.
Alvorens binnen het onderwerp, met jouw casus als uitgangspunt, te reageren heb ik een tweetal aanvullende vragen.
1. Wat is precies op weefselniveau de schade (geweest?) die
de orthopeed vastgesteld heeft?
2. Wat is jouw klinisch redeneren bij deze casus?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Met bovenstaande casus wil ik duidelijk maken dat beliefs en bewegen door de pijn (kortom, jouw opvatting, Peter) en het lokaal gericht behandelen elkaar zeker niet bijten, zelfs mogelijk elkaar aanvullen.
Echter, mijns inziens is in deze casus van alle stoornissen (zelfs “mis-“concepties in de beliefs) de arthrogene stoornis en dientengevolge verdere arthrogene veranderingen in en rond het enkelgewricht, de belangrijkste belemmering voor herstel vormden. Patiente heeft immers al eerder in het SMA geprobeerd om door de pijn te bewegen; zij heeft alleen al die tijd een restrictie gevoeld waar zij zelf niet doorheen kon bewegen, ze had het wel het idee dat dit mogelijk moest zijn en dat er geen duidelijke pathololgie aan ten grondslag lag. Verder durfde zij wel de beperking op te zoeken, maar zodra zij een bepaalde grens overschreed, werd de enkel dikker, de pijn bleef gelijk…..
Na de eerste behandeling kon zij weer een pijnvrije belaste dorsaalflexie maken……. Je zou nog kunnen beweren dat mijn overtuigingskracht haar over de streep heeft getrokken, maar eerlijk gezegd lijkt me dat niet aan de orde. Ik heb haar alleen voor en na de behandeling laten voelen hoe de actieve belaste dorsaalflexie verloopt: 100% verschil…
Zoals ik al schreef is dit geen ongewone casus, ik denk dat dit geldt voor veel collega’s die functioneel (arthrogeen/ myogeen/ neurogeen) denken……
Deze kennis weggooien??? Wat mij betreft zeker niet!!!!!
Groeten,
Ben
Sorry Peter, bovenstaand bericht heeft net jouw voorgaande bericht gekruist…. Reactie volgt nog.
[ Bijgewerkt 26 Oct : 09:49 ]
de orthopeed vastgesteld heeft?
2. Wat is jouw klinisch redeneren bij deze casus?
1. De orthopeed constateerde een arthritisbeeld van de enkel, in het bijzonder het BSG. Hij kon op de MRI geen kraakbeendefecten vinden. Hij vermoedde een kapsel-bandlaesie. Volgens hem: door verkeerde opbouw training bleef de enkel reactief. Verder vermoede hij een ventrale impingement, maar kon hiervoor geen pathologisch substraat vinden.
2. a) Empirisch gezien wordt er vaak gesproken van een rotatiestand van de talus a.g.v. een inversietrauma. De talus staat enigzins gedraaid in de crurale vork, waardoor er abnormale belasting ontstaat in het gewricht. Kenmerkend daarbij is dat de pijn vaak ventraal, aan de bovenrand van de talus zit, en aan de mediale malleolus, vooral bij belasten en dorsaalflecteren.
2. b) Objectief bezien: door de traumatische arthritis ontstaat een bewegingsbeperking naar dorsaalflexie, mogelijk door verstoorde translaties tussen talus en cruris. Deze bewegingsbeperking leidt uiteindelijk tot een structurele aanpassing van het gewricht: verstoorde translatie in combinatie met kapsulaire verkorting. Bij het gaan belasten van het gewricht onstaan er puntbelastingen waardoor een eventuele arthritis weer naar boven komt……
Een belaste actieve dorsaalflexie laat duidelijk een verminderde bewegingsuitslag zien tussen aangedane en niet aangedane zijde.
Een high velocity thrust in de axiale richting van het gewricht, soms ook wel J-stroke manipulatie genoemd (omdat de tractie in een J richting gaat)geeft een rekprikkel aan het gewrichtskapsel en heft een eventuele translatiestoornis op, meestal wordt dit gevolgd door een translatiemobilisatie van de talus tov de cruris.
(empirisch gezien: de rotatiestand van de talus wordt opgeheven). Resultaat: een directe bewegingsverbetering bij de actieve belaste dorsaalflexie. De enkel wordt weer trainbaar.
Vriendelijke groeten,
Ben
[ Bijgewerkt 26 Oct : 10:43 ]
Dag,
Ik ben net afgestudeerd fysiotherapeut. Ik heb een vraag…
Bovenstaand lees ik de klinische redenatie van Ben. Is dit op fysiotherapie niveau beredeneerd of op manuele therapie niveau..
Ik heb namelijk wel een beetje moeite om het helemaal te begrijpen wat er bovenstaand staat…
Mvg,
Martijn
ehhh, Hoewel ik manueel therapeut ben, moet dit toch voor een fysiotherapeut te begrijpen zijn? Sterker nog, ik hoop dat veel fysiotherapeuten op een dergelijke manier denken!
Martijn, kun je aangeven wat je precies niet begrijpt, misschien kan ik het verduidelijken.
Groeten,
Ben
Beste Ben,
Ik heb geen verstand van manieren van denken maar kan wel proberen in klinisch redeneren mee te gaan want daarover verschillen we volgens mij niet van mening.
1. De orthopeed heeft via beeldormende techniek geen tekens gevonden. Welke tekens heeft hij daarbuiten wel gezien en hoe verieerbaar is dat anders dan b.v. ‘de patiiënt zegt dat..’?
2. Waarom en welk ‘soort’ traumatische artritis leidt tot een bewegingsbeperking?
Als ik namelkijk een verse zie is aanvankelijk de bewegingsbeperking funcitioneel ter tijdelijke bescherming van de beschadiging (bij een lokale pijnverdoving is een dergelijke beperking als sneeuw voor de zon verdwenen).
Indien daarna op geleide van het weefselherstel weer functioneel bewogen wordt, zie ik geen blijvende beperking (indien het weefsel volledig kan herstellen).
2. in welke mate heb jij kunnen objectiveren wat patiënte zegt over haar behandeling elders?
3. Op microniveau in een gewricht is het inderdaad zoals jij stelt met de verstoorde biomechanica en er is in deze casus evident een relatie tussen jouw interventie en herstel en dat is voor de patiënte in kwestie het belangrijkst.
De vraag is echter hoe je dit verklaren kan in het kader van mijn bovenstaande vragen want het gaat mij te ver om Hahnemann te citeren ‘Wer heilt hat Recht’.
4. Is er wetenschappelijk bewijs dat, al dan niet slechts geldend voor een specifiek soort van gewrichtsbewegingsbeperking, jouw passieve mobiliserende techniek superieur is aan functioneel bewgingsgrensoverschrijdend bewegen?
Met hartelijke collegiale groeten en dank voor je uithoudinjgsvermogen,
Peter van der Salm.
Beste heren,
Niet zo kenmerkend voor mijn praktijk: maar bij chronische enkelblessures na oudere inversietrauma’s zie ik wel vaker: het SMA, de sportfysio en alle andere andere ”specialisten” zijn wel van een hoog oliebollen gehalte, als ze (niet) kapsulair patroon in de enkel niet kunnen constateren (je deed geen uitspraken over de plantairflexie, dus allebei de opties zijn nog mogelijk)
Prettig dat jullie het wel hebben geconstateerd. IK krijg binnenkort mijn nieuwe stagiare (2e stage): als hij/zij geen niet-/kapsulair patroon aan het talo-cruraal gewricht kan constateren na een inversie trauma, zal er niet geslaagd wordem.
Kunnen we orthopeed. sportfysiotherapeut e.a. nog terug naar school sturen ?????
groeten en waar ging deze topic ook al weer over ???, iets met vakantie in Macedonie toch ??
Beste collega Dool,
Je laatste vraag is tot op zekere hoogte terecht als het om de concrete aanleiding ging, maar als we als collega’s niet of nauwelijks toekomen aan de twee diepste niveau’s van klinisch redeneren -verklaringsmodellen en de filosofische aannames- blijven we elkaar niet verstaan.
Ik ben daarom met deze aanleiding blij dat er een collega is die nu eens een keer wel de moeite wil nemen dieper mee te gaan in het klinisch redeneren.
Ook aan jou de vraag om van harte mee te doen in deze discussie.
Als we de discussie om welke reden dan ook beter op een andere plaats hier op FysioForum kunnen voortzetten vind ik dat uiteraard prima.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
beste peter,
De discussie is nutting en zeker interressant, dat staat buiten kijf. Maar ik bekeek alle berichten in deze topic eens, en constateerde dat er wel leuke zijweggetjes zijn ingeslagen. Ik voel me bijna vereerd dat ik in deze record-topic (?), het eerste commentaar heb gegeven…..
Ik ben het roerend met je eens dat collegae die de moeite nemen te discussieren over hun/ons vak gewaardeerd moeten worden. Ik heb zelf zo’n discussie proberen aan te zwengelen in het topic over de epicondilitis lateralis, maar deze had een bedenkelijk einde.
Hoewel de huidige discussie soms wat door ver gaat, blijf ik hem zeker volgen, hier of op een andere plaats op het forum.
Groeten
Walter
Ik snap wel wat jullie bedoelen en kan de klinische redenatie tot op zekere hoogte volgen. Ik heb alleen nog nooit van J stroke gehoord.
Kun je mij daarover meer vertellen. Vergeet niet dat ik pas net ben afgestudeerd en de basis beheers…
Bedankt
Martijn,
De J-stoke is een manueel therapeutische techniek, maar wat betreft kan elke fysio dit ook….
klik hier!
Nu jullie hier zo vrolijk aan het discusieren zijn, wil ik graag mijn verhaal even vertellen m.b.t. de Macedonische therapie.
Ik heb bijna 2 decennia terug de nervus ulnaris beschadigd en daarna posttraumatische dsytrofie gekregen.
Wellicht in tegenstelling tot veel anderen patienten, ben ik altijd blijven bewegen. Dwars door de pijn heen en zelfs als mijn vingers niet meer meewerkten, ging ik door.
Anderhalf jaar geleden ben ik in Hoogeveen geweest voor een gesprek. Daar mijn armfunctie volgens hen normaal was, kwam ik niet in aanmerking voor de therapie. Wel zeiden ze dat ik maar naar een manueel therapeut moest gaan om een eventuele blokkade op te heffen. Teleurgesteld heb ik dat gedaan.
De eerste keer bij de manueel therapeut, heeft hij mijn rug gekraakt. Direct na afloop, was mijn gedachte “Heb ik weer, heb ik een probleem aan mijn arm, gaat hij mijn rug kraken, dat wordt zoeken naar een ander”
Wonderbaarlijk genoeg voelde ik echter enkele uren later mijn arm ontzettend warm worden. Alsof er een kachel werd opgezet.
En in de dagen erna merkte ik dat de pijn weg bleef, de tastzin verbeterde etc.
Sindsdien heb ik geen last meer van dystrofische verschijnselen.
Het doet dus wel een beetje pijn als iemand roept dat patienten gewoon meer moeten bewegen. Ik heb nooit anders gedaan.
En of het placebo effect is? Ik weet het niet. Maar het heeft gewerkt en daar ben ik allang blij om.
Verder ben ik geen fysiotherapeut en kan ik jullie technische, filosofische beschouwingen niet volgen.
Het leek me enkel goed om ook eens een patient aan het woord te laten:-)
Beste Elisabeth,
Voor jou als patiënte ivind ik het fijn dat jouw klachten verholpen zijn door een behandeling.
Deze discussie gaat echter over patiënten met een functiestoornis en dat lijkt zoals je zelf al schrijft, bij jou niet het geval geweest te zijn.
Het gaat je goed in de toekomst.
Peter van der Salm.
Dag Peter,
Waarom ben ik nou niet verbaast dat jij zo snel met een reactie komt?
Ik reageerde met name vanwege jouw opmerkingen: “Laat ik een poging wagen hiervoor een verklaring te geven.Bij allerlei ziektebeelden is er sprake van onderbelasting, al dan niet versterkt door behandelaars….
Dit kan vervolgens tot nodeloze stijfheid en ander funktieverlies leiden.
Juist bij deze patiënten heeft een aanpak zoals die van dat kruidenvrouwtje succes.
De verklaring heeft dus m.i. niets te maken met een specifiek effekt van ‘manipulaties’ maar eerder van een benadering: ‘eerst lijden en dan verblijden”
En :” Het effekt van dat kruidenvrouwtje verklaar in het kader van leren overwinnen van bewegingsangst, doorbreken van te veel vermijdingsgedrag en funktioneel reactiveren.”
En : Ik wordt met mijn opvattingen in deze bevestigd met een artikel vandaag in het dagblad Trouw waarvan de kop (die de lading dekt) luidt: “Beweeg door de pijn heen”…
* Je haalt een klein stukje uit de Trouw aan, terwijl er in Medisch Contact een groot stuk heeft gestaan dat de lading m.i. beter dekt. Trouw versimpelt het en laat verklaringen achterwege. Maar het stuk in Trouw kwam je zeker beter uit.
* Dat een klein krantenartikel tevens voldoende voor je is om je opvattingen te bevestigen, vind ik triest. Het zeg veel over hoe jij informatie scant op betrouwbaarheid, gedegenheid etc.
* Hoe kun je (als docent notebene) stellen dat je er een verklaring voor hebt? Dit, terwijl de onderzoekers het nog niet eens weten. Dat is pas kwakzalverij.
Men kan gissen naar waarom de therapie werkt en misschien komt men er achter en misschien niet. Tenslotte weten we ook niet waarom Aspirine werkt. Maar de harde stellingen die jij poneert, vind ik veel te ver gaan en niet kunnen.
Men weet niet eens wat CRPS precies is….
Beste Elizabeth,
Hoewel ik het zeker niet in alles met de heren eens ben geweest, vond ik dit toch nog toe een leuke discussie, met open visier, waarbij het elkander in zijn waarde laten, wederzijds respect voor persoon en professie, m.i. ruim vertegenwoordigd was.
Tot nu toe.
JE stukje tekst is zwanger van het sarcasme, en valt ogenschijnlijk een tikje onder de categorie: afkraken van een (voor jou waarschijnlijk bekende ) collega
Wellicht zijn je standpunen goed, de manier van deze neerleggen waarschijnlijk minder
met collegiale groeten
Walter
p.s. :
Aspirine is de merknaam van een medicijn van Bayer. De werkzame stof is acetylsalicylzuur. Aspirine is ook bekend onder de naam acetosal en aspro, dat een merknaam is van Nicholas Ltd. Het werkt pijnstillend, koortsverlagend en ontstekingsremmend.
Oorspronkelijk is de werking van salicylzuur als pijnstiller ontdekt doordat het werd geïdentificeerd als de werkzame stof in wilgenbast. De wetenschappelijke naam voor de wilg is salix alba, daarom werd salicylzuur in eerste instantie salicyne genoemd en worden de zouten salicylaten genoemd. Het zuur zelf werd echter bijzonder slecht door de maag getolereerd (en werd daarom vaak verkocht als tabletten die omhuld waren door een maagsapresistent laagje), maar een acetyl-ester derivaat gaf minder aanleiding tot maagklachten bij vrijwel gelijk blijvende analgetische effecten. Deze stof wordt in zuivere toestand of als het iets minder maagprikkelende calciumzout op de markt gebracht (Ascal (R), Alka Selzer)
De werking zelf berust erop dat acetylsalicylzuur een onomkeerbare binding met het enzym cyclo-oxygenase (COX) aangaat, waardoor dit niet meer in staat is om arachidonzuur om te zetten in prostaglandines; stoffen die de zenuwuiteinden gevoelig maken voor prikkels. De vermelde maagproblemen ontstaan door de onomkeerbare binding aan COX-1, een variant van het enzym die een rol speelt bij bescherming van de maag tegen zijn eigen zure inhoud. Ook is dit COX-1 aanwezig in bloedplaatjes, waardoor acetylsalicylzuur een trombocytenaggregatieremmende werking heeft. Vandaar dat de farmaceutische industrie zich richt op de ontwikkeling van COX-2 (induceerbaar COX) specifieke pijnstillers
sorrie, kon het niet laten
Beste Walter,
Even een kort zijweggetje en dan hopelijk weer terug naar een antwoord op mijn laatst gestelde vragen.
Salicylzuur is een mooi en bekend voorbeeld van ‘gelukkige vergissingen’.
In de Middeleeuwen heeft een periode het paradigma in de geneeskunst gegolden dat je ziekten met het tegenovergestelde moest bestrijden.
Koorts is warm en dat moest je dus met koude bestrijden.
Dat deed men o.a. door een aftrekstel van wilgenbast te drinken omdat de wilg voor ‘koud’ stond (waterminnend en voorkomend in gematigede koude klimaatzones).
Deze gelukkige vergissing sterkte de opvattingen over dat toen heersende paradigma.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Beste Ben,
Loopt deze discussielijn dood na mijn laatste bericht van 26 oktober (19.10 uur) met aanvullende vragen aan jou?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
Beste Peter,
Heb het erg druk gehad met andere zaken. Zal nog met een reactie komen
Groeten
Ben
Beste Walter,
Met alle respect, maar ik vind de reactie van Eisabeth niet zwanger van sarcasme. Ik vind het aardig gefundeerd. Hoewel Zij blijkbaar geen fysiotherapeut is kijkt ze wel naar de gebruikte bronnen en hoe deze gebruikt zijn, of in sommige gevallen misbruikt! Ik krijg de indruk dat jouw reactie op Elisabeth meer polariseert in de discussie dan de reactie van Elisabeth zelf…. (en mijn opmerking doet dat op zijn beurt ook weer….)
Dat wilde ik nog even kwijt :)
Hydrops, functiebeperking van de enkel naar dorsaalflexie
Als ik namelkijk een verse zie is aanvankelijk de bewegingsbeperking funcitioneel ter tijdelijke bescherming van de beschadiging (bij een lokale pijnverdoving is een dergelijke beperking als sneeuw voor de zon verdwenen).
Indien daarna op geleide van het weefselherstel weer functioneel bewogen wordt, zie ik geen blijvende beperking (indien het weefsel volledig kan herstellen).
Ik neem aan dat je een structurele bewegingsbeperking bedoelt, buiten de “normale beperking” passend bij een (traumatische) arthritis…. Waarom en welk soort?
Dat zal afhangen van de aard van het trauma, de aard van de schade, eventiele ziekteprocessen binnen de patient, illnessbeliefs van de patient, gedrag etc. etc. ( Echter, dit lijkt me basis fysiotherapie) Waarom? compensatie op lokaal of regionaal niveau, vormveranderingen van het kapsel (crosslinking in de collageen vezels) Angst etc etc…
Kijk eens in het boekje van JJ de Morree, “dynamiek van het menselijk bindweefsel”, daar staan een heleboel opnamen met electronenmicroscoop van collegene vezels die crosslinks vormen.
De rest vanmijn antwoorden volgen nog.
Graag wil ik nog enkele tips van de hand doen in deze goedlopende discussie
Beste collega,
Het is een vreemde discussie om aan te gaan, maar als de volgende opmerkingen niet sarcastisch zijn, moet ik ernstig aan mijn perpectie gaan werken:
“Dat een klein krantenartikel tevens voldoende voor je is om je opvattingen te bevestigen, vind ik triest. Het zeg veel over hoe jij informatie scant op betrouwbaarheid, gedegenheid etc.
* Hoe kun je (als docent notebene) stellen dat je er een verklaring voor hebt? Dit, terwijl de onderzoekers het nog niet eens weten. Dat is pas kwakzalverij.”
Laten we het dan maar met elkaar eens zijn, dat we oneens zijn met elkaar.
Met vriendelijke groet,
Walter
Beste discussiedeelnerms,
.
Dit lijkt mij een goed voorstel van de Administrator.
Ik heb op het ‘Forum’ – link – een start gemaakt in de rubriek ‘Overige onderwerpen/Algemeen’ onder de titel ‘Verklaringsmodel fysiotherapie/manuele therapie’, waarbij ik hoop dat deze titel de lading dekt.
In een tweede bericht aldaar zal ik proberen een samenvatting van het voorgaande te geven voor een zinvol vervolg.
Met groeten,
Peter van der Salm.
– link –
– link –
Enkele filmpjes van een behandeling aan de enkel/voet
Zie ook http://www.fysioforum.nl/news.php?item.904.7 dit bericht.
Peter van der Salm.
Ik heb bovenstaande filmpjes bekeken en als deze staan voor de behandleing van dat kruidenvrouwtje ,kan ik er niets bijzonders aan afzien, of dat moet juist het bijzondere zijn.
Zie overigens ook het bericht alhier over de nieuwe richtlijn CRPS-1.
Zo gek was ik toch niet -:)
Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.