William Elbers draait mijn bovenlichaam van links naar rechts. Ik ga er vanuit dat hij mijn rug onderzoekt, maar nadien krijg ik informatie over mijn lever.
Daar is blijkbaar niets mee aan de hand, want er zit voldoende beweging in mijn rug. “Als je lever overbelast is, kantelt die en kun je je rug minder goed draaien”, legt hij uit.
Elbers, die in Beuningen woont, heeft ook nog een praktijk in Duitsland waar hij dit vak al jaren beoefend. In Ewijk staan zijn deuren twee dagen per week open, maar hij is vast besloten er voet aan de grond te krijgen, ook al is de osteopathie, die toch al 120 jaar bestaat, nog niet zo bekend.
“In de osteopathie ga je terug naar het begin, de embryologie, van daaruit kunnen veel relaties tussen klachten verklaard worden”, aldus Elbers. Hij begon zijn carrière als fysiotherapeut, maar liep vaak tegen problemen aan die niet te verhelpen waren. “Dan ga je vanzelf kijken wat er nog meer is. De osteopathie sprak me aan omdat het een holistische denkwijze is, dat wil zeggen dat je de mens in z’n geheel bekijkt”, zegt hij.
Nee, allerminst zweverig, vindt Elbers. “We gaan van dezelfde anatomie uit als de klassieke geneeskunde. Maar het verschil is dat we de mens als totaliteit zien. Als iemand bijvoorbeeld een hernia-achtige klacht heeft met een pijnlijke uitstraling naar het been, wordt er in de klassieke geneeskunde met name naar de tussenwervelschijf gekeken. Maar de beknelling van de zenuw die de pijn veroorzaakt, kan net zo goed veroorzaakt worden door een verkleving van de dikke darm met het bekken.”
De osteopaat werkt vooral met zijn handen. Hij voelt waar beweging is, maar ook waar het stagneert. Elbers: “Waar beweging is, heeft ziekte geen kans.” Anders dan de chiropractor of de manueel therapeut, kijkt de osteopaat niet alleen naar het bewegingsapparaat, maar ook naar de inwendige organen. Die staan binnen de osteopathie hoog in de hiërarchie. Een gekantelde lever kan de osteopaat door middel van grepen weer op zijn plaats zetten. Elbers: ” De beweeglijkheid in het lichaam herstellen, door blokkades op te heffen, dat is wat ik doe. Daarmee kunnen veel klachten verholpen worden, maar niet alles. Een tovenaar ben ik niet.”
Bron: de Gelderlander
Is er ook nog enig bewijs voor de reproduceerbaarheid, validiteit of effectiviteit van deze methode? Of moeten we gewoon maar negeren dat het hocus-pocus-gehalte ervan hoger is dan alcohol in strorum?
Groet,
FC
Ik ben het in zoverre met je eens, Fransk, dat er geen bewijs voor deze therapieën is.
Wij, als fysiotherapeuten,moeten echter niet denken dat onze axioma’s (Oefenen! Oefenen! En nog eens: Oefenen!) nou wel zo wetenschappelijk onderbouwd zijn.
Jawel, we praten veel over evidence based werken (vooral t.b.v. onze verwijzers en verzekeraars), maar feitelijk hebben wij nog maar weinig echte bodem om op te staan.
Daarentegen gooien wij een grote hoeveelheid klassieke fysiotherapeutische behandelwijzen rücksichtslos over boord
Maar wel: Pijn in je schouder: oefenen!! Pijn in je enkel: oefenen!! Het lijkt er soms op dat het niet uitmaakt welke oefeningen je geeft als er maar geoefend wordt!!
Waar zijn al die dubbelblinde gerandomiseerde onderzoeken waarop wij onze tegenwoordige oefentrends baseren?
Hoi William, je hebt zeker gelijk, gewoon maar aan het oefenen slaan heeft weinig zin, en dubbelblind onderzoek zal in onze beroepen moeilijk gaan. Wel lijkt het mij zinvol om naast het goede werk wat wij allemaal leveren, gedreven te zijn naar evidentie om het broodje aap gehalte zo klein mogelijk te houden. Dit geldt voor ons allemaal, we kennen allemaal onze spectaculaire resultaten die echter bij nader inzien niet zo spectaculair bleken. Gedrevenheid siert onze beroepen, misschien is dat wel het grote verschil tussen diverse beroepsgroepen en onze specialismes. Het is toch ook wel fijn dat je meetbare gegevens kunt verzamelen die met enige betrouwbaarheid zijn verkregen om hiermee prognostisch aan de slag te kunnen, weten wat je kunt bereiken! En natuurlijk is de eigen practische ervaring daarin ook zeer zeker zinvol, maar het lijkt mij wel volwassen en serieus om er wetenschappelijk onderzoek op los te laten, alleen al voor je eigen geloofwaardigheid! Maar ga vooral door waar we allemaal gedreven mee bezig zijn, gemotiveerd aan patienten werken. Groet, Erwin Claassen.
Osteopathie en zeker de hier onder vallende zogeheten craniosacrale therapie is voor het overgrote deel kwakzalverij en hoort ook niet onder der vlag van fysiotherapie te varen. En voor veel mensen is het in beweging komen cq oefenen zinvol om participatie te bevorderen en te demedicaliseren. Bij daadwerkeelijk weefselschade is afhankelijk van het anatomisch substraat eeen zekere hersteltijd nodig. Maar deze kan bij mijn weten niet veranderd worden door de zogenaamde klassieke fysiotherapie. Het wordt tijd om afscheid van toch wel veel baarlijke nonsens te nemen. De blik vooruit en wie dan geen breuk met het magisch denken en handelen kan maken hoort niet onder fysiotherapie te bezigen.
Beste “Doctor Wie?”,
Osteopathie is voor het overgrote deel kwakzalverij? Onbekend maakt onbemind. Maak het u bekend en je zal zien dat er een en ander zeker al wetenschappelijk bewezen is en voor heel veel onderzoeken en technieken onderzoek gedaan wordt ( – link – – link – – link – ). Ook in de reguliere geneeskunde zijn veel dingen bewezen, maar ook nog niet bewezen. Ik hou zelf helemaal niet van kwakzalverij en ben blij dat ik recent een osteopatisch onderzoek afgerond heb met overduidelijke significante p-waarden. Francis en Erwin (groeten aan Marco Cools ;) ) beschrijven hun mening juist; oefenen is ook niet DE remedie voor sommige klachten. Multidisciplinaire samenwerking is hierin wellicht beter aangewezen.
Williiam had m.i. beter de zin “Een gekantelde lever kan de osteopaat door middel van grepen weer op zijn plaats zetten” weg kunnen laten. Mobiliteitsherstel creëren (voor zover mogelijk) in geheel het lichaam is de kunde van de osteopaat (ook craniosacraal!). Gelukkig vertelde William dat er nog wel bij! Grtn, Bastiaan
Schoenmaker blijf bij je leest, en meet je geen onzinnige competenties aan.
L.S.,
Merkwaardig toch wat de belangstelling van patiënten en behandelaars is voor ‘heel de mens’, ‘van cranium tot sacrum’, van de tractus locomotorius tot alle inwendige organen’ en daarmee als hulp voor een groot scala aan gezondheidsproblemen.
Alles valt met alles te verbinden, zowel het ontstaan van klachten, als de plaats van klachten met de manuele behandeling heel ergens anders.
Dit valt in ieder geval niet binnen het domein van de fysiotherapeut.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Maar dat wordt ook nergens beweerd, Peter. ;)
Persoonlijk denk ik dat we veel kunnen leren van de manier van denken van de osteopathie.
Osteopathie afdoen als kwakzalverij is mijns inziens een uiting van onwetendheid en angst voor het onbekende. Ik neem aan dat de verwetenschappelijking niet alleen de fysiotherapie-opleiding treft, maar ook andere “alternatieve ” opleidingen.
Denken dat fysiotherapie de enige manier is om tot resultaat te komen is erg kortzichtig.
NB: Ik ben geen osteopaat!
[ Bijgewerkt 25 Apr : 06:02 ]
citaat: ‘Persoonlijk denk ik dat we veel kunnen leren van de manier van denken van de osteopathie.’
Ik ben benieuwd wat je precies bedoelt met ‘manier’ van denken.
Met groeten,
Peter van der Salm.
In tegenstelling tot veel fysiotherapeuten denken osteopaten niet alleen maar lokaal. Oorzaken voor klachten worden elders in bewegingsketens gezocht. Je kan dit gekscherend benoemen als “heel de mens van cranium tot sacrum”, maar daarmee doe je een dergelijke manier van denken te kort.
Dit wil niet zeggen dat ik alles zo maar aan neem wat een osteopaat zegt, maar het feit dat ze verder kijken dan alleen maar naar de lokale schade vind ik erg leerzaam.
Beste Schuvall,
Nu weet ik nog niet wat die ‘manier’ van denken is.
Denken is iets wat zich in het brein van een individu afspeelt.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Beste Peter,
Ik vind mijn uitleg over ‘de manier van denken’ aardig duidelijk.
Nog simpeler dan: lokaal onderzoeken en behandelen versus het onderzoeken en behandelen van bewegingsketens.
Groeten
Ben
Beste Ben,
Als ik je goed begrijp gaat dus niet om een manier van denken maar om een theorie over gzondheidsproblemen.
Een kleurrijke geschiedenis van de osteopathie op de NVO-site te lezen.
Citaat opleiding osteopathie:
‘Het basisprincipe van de manuele geneeskunde is dat ziekte / dysfunctie zich uit in een bewegingsverandering en via het bewegingsherstel ook positief te beïnvloeden is. De bewegingsverandering uit zich via het bewegingsapparaat, waarop alle vormen van manuele geneeskunde aangrijpen, en / of via de organen of de schedel, waarop de osteopathie eveneens direct behandelt, de andere vormen beïnvloeden de organen indirect via het bewegingsapparaat.
De totale samenhang van alle bewegingen in het lichaam vormt het terrein van de osteopathie. Iedere structuur is voortdurend in beweging en kan alleen op die manier functioneren. De structuur dirigeert de functie, terwijl de functie weer een grote invloed op de vorm van de structuren heeft.’
Waar vinden we in de geneeskunde onderbouwing dat genezing de omgekeerde weg van de pathologie is?
Ik veronderstel dat er een redenering gehanteerd wordt als: ‘we zien in de praktijk effect (hard bewijs?) en daarom is onze theorie waar.
Op dezelfde wijze redeneren allerlei elkaar beconcurrerende manuele therapiescholen zich.
Mijn niet wetenschappelijke conclusie: als er bij osteopathie meer dan placebo-effect voor het behandelen van klachten van het bewegingsapparaat is, heeft dat te maken met oefenen en begeleiden.
Maar ja, dan kun je het net zo goed oefentherapie of fysiotherapie noemen, maar dat heeft weer een andere (o.a. financieel) status.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Jammer dat je kijk op deze therapieen zo beperkt is en jammer dat je toch je oefentherapie erbij moet halen als zijnde de enige weg naar klachtenherstel.
Dat is nu juist wat ik bedoel….. De fysiotherapie blijft wel erg hangen in het oefenen, lokaal denken en hands-off therapie, totdat blijkt dat er onderzoeken zijn die wel degelijk effect aantonen en dan rennen alle oefentherapeuten weer naar de hands-on therapie.
Ik herhaal dus nogmaals mijn eerste statement:
Voorts ben ik niet van mening dat de manuele therapiescholen elkaar beconcurreren, misschien ooit in het verleden wel, echter, ik zie dat alle opleidingen meer en meer naar elkaar toe groeien. Mede onder invloed van de wetenschap.
Verder stel je dat:
Als ik je goed begrijp gaat dus niet om een manier van denken maar om een theorie over gzondheidsproblemen.
. Ja en wat is het verschil dan? Een theorie blijft mijns inziens nog steeds een manier van denken, een kapstok waar je je praktijkgegevens aan op hangt, dus ik snap het verschil niet hierin.
Laten we verder de spreuk: “wer heilt hast recht” vervangen door
“Wie geneest, maakt iemand blij, de verklaring komt later wel.”
Als laatste nog dit: “If your only tool is a hammer, every problem is a nail” En mijn advies: “get more tools!”
Groet,
Ben
[ Bijgewerkt 26 Apr : 06:27 ]
Beste Ben,
Je kunt b.v. chaotisch denken of volgens de logica zoals we dat hanteren in de wetenschap.
Het hebben van een bepaalde theorie is niet een vorm van ‘anders’ denken, tenzij deze niet berust op logica, maar dan kunnen we er niet zinvol over discussiëren.
Kijk eens naar de verschillende theoretische onderbouwingen van MT Utrecht, osteopathie, chriopraxie, orthomanuele geneeskunde, methode Marsman en SOMT, om maar een aantal bekende scholen te noemen.
Het is qua variëteit in opvattingen net de protestante kerk, dezelfde bijbel als grondslag, maar iedere afsplitsing meent het ware geloof te verkondigen.
Voor al die al dan niet alternatieve scholen geldt: kom met bewijs dat het (het liefst nog superieur) werkt en met bewijs hoe het werkt.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Het hebben van een bepaalde theorie is niet een vorm van ‘anders’ denken, tenzij deze niet berust op logica, maar dan kunnen we er niet zinvol over discussiëren.
Een theorie is een systeem van denkbeelden en/of hypothesen ter verklaring van iets. Jouw verklaring over de werkzaamheid van fysiotherapie berust uitsluitend op actieve oefentherapie en placebo, dus op slechts twee theorieen. Mijn verklaring over de werkzaamheid van therapie berust op meer dan twee theoriën.
Deze theorien bijten elkaar niet, maar vullen elkaar aan. Naar mijn idee geeft dat een breed beeld op ons vak.
Voorts is het misschien leuk te weten dat MT Utrecht, chiropractie en methode Marsman allen voortkomen uit de osteopathie. Elke opleiding heeft alleen datgene eruit gelicht wat voor hen relevant was en weggelaten wat zij niet relevant achten. Daarmee bijten ze elkaar ook niet. Kortom, zo verschillend zijn deze opleidingen in theorie nu ook weer niet. Ik wil de werkzaamheid van elke opleiding an sich niet bediscussieren, dat zal vooral therapeut afhankelijk zijn. Maar wat ik wel wil benadrukken is dat de theorien die elk van deze opleidingen hanteren zeker niet overboord gegooid moeten worden. Dat dit niet altijd valt binnen het vak fysiotherapie spreekt voor zich, maar daar ging de discussie niet over.
Beste Ben,
Laten we teruggaan naar de oorspronkelijke discussielijn.
Neem de theorie van osteopathie en leg deze langs de maatlat
van wat we de kenmerken van een wetenschappelijke theorie vinden.
Welke bewijs van welk niveau is er van osteopathische behandelingen?
Met groeten,
Peter van der Salm.
Wat zijn volgens jou kenmerken van een wetenschappelijke theorie?
Consistent, logisch, falsificeerbaar en verbinding hebbend met theorieën uit andere wetenschapsgebieden zijn kenmerken van formele wetenschap.
Peter van der Salm.
Het is niet mijn doel om de fundamenten van de osteopathie hier te gaan verdedigen. Zoals ik al eerder schreef: ik ben geen osteopaat. Mijn eerste statement was dat we nog veel kunnen leren van de manier van denken van de osteopathie. Ik denk hierbij vooral aan theorieen over bewegingsketens. Iets waar de gemiddelde fysiotherapeut gewoonweg weinig tot niets van weet of bij stil staat. Voorbeeld: problemen in de laag lumbale regio kunnen leiden tot fixatie van het heupgewricht, hetgeen weer kan leiden tot stoornissen in de knie. De patient kan mogelijk gaan klagen over slechts kniepijn, terwijl er dus een hele ketenproblematiek aan vast zit. Is dit wetenschappelijk? Misschien wel en misschien niet. Feit is wel dat het een werkbare theorie is voor mij en voor de collega’s die ik ken die op een dergelijke manier kijken naar mensen met klachten van het bewegingsapparaat. De wetenschap komt later wel, bij mij staat de patient voorop.
Beste Ben,
Manieren van denken en ‘werkbare theorieën’ op het alledaagse niveau wil ik niemand afnemen als op die wijze de patiënt voorop moet staan.
Je geeft jouw opstelling hierbij zelf al aan: ‘de wetenschap komt later’.
Mijn opstelling bij de verdere professionalisering van ons beroep is een andere, want ik wil wetenschap er veel eerder bij betrekken.
Dit sluit aan bij het competentieprofiel van ons beroep.
Ik hoop dat we hiermee allerlei fouten uit het verleden kunnen voorkomen.
De rij met inmiddels verlaten theorieën, goeroes, methoden, scholen, systemen is eindeloos.
Met groeten,
Peter van der Salm.
Waar is toch die goeie oude tijd gebleven dat wij als fysio in de opleiding de patient ook nog ‘holistisch’ mochten bekijken. Lage rugpijn als reflectie van een intern probleem enz. enz. We zijn nu door het zogenaamde ‘evidence base’ geneuzel ver afgeraakt van de materie die ons allen bij de beroepskeuze fysio echt intereseerde. Reflextherapieen, bindweefselmassage enz. worden afgedaan als niet bewezen enz. Je kunt natuurlijk ook stellen dat wij wellicht nog niet de goede tools hebben om bewijzen te vinden voor ons handelen. En zo zie je maar in de basis zit er niet zoveel verschil in osteopathie en de oer-fysiotherapie. Wat niet wil zeggen dat je een beetje bij de weg moet blijven met vage opmerkingen als ‘de lever rechtzetten’; stond die dan anatomisch scheef (MRI gemaakt?). Dit soort opmerkingen lokt automatisch uit dat velen vinden dat je met kwakzalverij bezig bent.
L.S.,
De hoofdpersoon in de roman ‘De waarnemer’ van Wim Kayzer is een huisarts die na zijn praktijkbeëndiging naar Frankrijk verhuist en daar de tijd heeft om terug te blikken.
Steeds weer de verbazing hoe zijn patiënten bij hem hun autonomie inleverden en zich vol overgave aan zijn oordeel en behandeling overgaven, terwijl hij zich bewust was hoe betrekkelijk wetenschappelijk deze waren.
Blijkbaar wist hij twee rollen -hulpverlener en wetenschapper, goed ‘te spelen’ want ieder roemde zijn beoordelings- en luistervermogen.
Zelf behebt met haritmestoornissen krijgt hij van zijn Franse dorpshuisarts advies en medicijnen en tevreden verlaat hij de spreekkamer.
Even later komt hij zijn dorpshuisarts tegen in de lokale supermarkt en deze benadert hem nu als collega medicus.
Omstandig legt hij uit hoe wankel wetenschappelijk gebaseerd zijn zojuist gegeven consult was.
Plots wordt de ex-huisarts overvallen door een naar gevoel wat hij de gehele verdere dag niet kwijtraakt……
Twee rollen die ook een praktiserend fysiotherapeut elke dag bewust moet spelen.
Hulpverlenen staat voorop, doch ben je bewust dat het geloof van de patiënt hierin niet jouw wetenschappelijk inzicht te veel gaat regisseren.
Dan wordt je claim als EBP-werkende professional door de buitenwacht niet erg serieus genomen.
Nog een voorbeeld: een huisarts weet drommels goed dat er nauwelijks een relatie is tussen een wat lager Hb-gehalte en de veel voorkomende klacht vermoeidheid.
Toch weet die huisarts uit ervaring dat staalpillen meestal goed helpen.
Dit -buiten een patiëntsiuatie- durven te bekennen sla ik hoger aan dan gesubstitueerd geloof.
Met groeten,
Peter van der Salm.