Wat zijn de symptomen van een Triggerfinger? Waar zit de pijn bij het Radiaal tunnelsyndroom? Is Oarsman’s wrist hetzelfde als een roeierspols? Kan ik blijven werken met een Frozen shoulder? Het antwoord is nu te vinden op werkendlichaam.nl.
Op de site is vanaf nu een duidelijke beschrijving te vinden van de 23 specifieke CANS aandoeningen. Nederlandse behandelaars hebben in 2004 afgesproken voortaan de terminolgie volgens het CANS-model te gebruiken in plaats van RSI. De reden hiervoor was de onduidelijkheid en negatieve associaties die met de term RSI samenhingen. CANS staat voor ‘complaints of the arm, neck and/or shoulder’, oftewel klachten van de arm, nek en/of schouder. CANS is een omschrijving van een klachtencomplex. Bekende specifieke aandoeningen zijn de tenniselleboog, het carpaal tunnel syndroom en het rotator cuff syndroom. Recent is de ontwikkeling van het CANS-model ook wetenschappelijk gepubliceerd (Huisstede et al. Journal of Occupational and Environmental Medicine).
Vele fysiotherapeuten en andere behandelaars hebben de 23 CANS aandoeningen opgenomen in hun voorlichtingsmateriaal zoals websites. Tot nu toe ontbrak echter een duidelijke beschrijving van de aandoeningen.
Het CANS model is in 2004 ontwikkeld door het Kenniscentrum Arbeid en Klachten Bewegingsapparaat. In het CANS model wordt stap voor stap gekeken welke specifieke klachten bij een bepaalde aandoening passen. Op deze manier spreken behandelaars dezelfde taal. Dit is belangrijk omdat sneller duidelijk kan worden wat er aan de hand is. Zo kan men direct met de juiste behandeling starten.
Bron: Zorgkrant
Beste lezers,
Helaas kan ik alleen maar aan het abstract komen van het aangehaald artikel.
“Objectives: There is no universally accepted way of labelling or defining upper-extremity musculoskeletal disorders. A variety of names are used and many different classification systems have been introduced. The aim of this study was to agree on an ‘unambiguous language’ concerning the terminology and classification that can be used by all relevant medical and paramedical disciplines in the Netherlands. Methods: A Delphi consensus strategy was initiated. The outcomes of a multidisciplinary conference were used as starting point. In total 47 experts in the field of upper-extremity musculoskeletal disorders were delegated by 11 medical and paramedical professional associations to form the expert-panel for the Delphi consensus strategy. Each Delphi round consisted of a questionnaire, an analysis and a feedback report. Results: After three Delphi rounds consensus was achieved. The experts reported the consensus in a model. This so-called CANS model describes term, definition and classification of complaints of arm, neck and/or shoulder (CANS) and helps professionals to classify patients unambiguously. CANS is defined as “Musculoskeletal complaints of arm, neck and/or shoulder not caused by acute trauma or by any systemic disease”. The experts classified 23 disorders as specific CANS, because they were judged as diagnosable disorders. All other complaints were called non-specific CANS. In addition, the experts defined ‘alert symptoms’ on the top of the model. Conclusions: The use of the CANS model can increase accurate and meaningful communication amongst healthcare workers, and may also have a positive influence on the quality of scientific research, by enabling data of different studies to be compared”.
Begrijp ik hieruit goed dat het begrip ‘CANS’ teruggebracht is tot een lichaamsregio (zoals b.v. de lage rug) en dat hierin (vergelijkbaar met de lage rug?) aspecifieke klachten (was RSI?) voorkomen en specifieke klachten?
Met groeten,
Peter van der Salm.
“Conclusion: The participants in this Delphi survey achieved multidisciplinary consensus on the terminology and classification of complaints of the arm, neck and/or shoulder, and reported
their result in the CANS model. Adoption of this model can be the first step towards an unambiguous, multidisciplinary accepted classification system for these conditions. Studies
on diagnostic criteria and validation studies for both the classification system and the diagnostic criteria are needed to further refine this work”.
Dit is de volledige conclusie van het artikel die Peter zoekt. Voor de geinteresseerden: mail me gerust voor het volledige artikel!
MvG, Bastiaan Keuning (bmj_keuning@hotmail.com)
Beste Bastiaan en Rob,
Nog een citaat van de site van het AKB:
“Er is overeengekomen de klachtengroep voortaan aan te duiden als CANS (Complaints of the Arm, Neck and/or Shoulder). Volgens de daarbij opgestelde definitie zijn dit klachten van het bewegingsapparaat in arm, nek en/of schouder, die niet veroorzaakt worden door een acuut trauma of een systemische aandoening. CANS is een omschrijving van een klachtencomplex. Het is GEEN diagnose.”
Waarom is er voor gekozen om een trauma of systemische aandoening buiten de definitie te houden?
Binnen de aspecifieke klachten van de nek/schouder/arm is een
klachtencomplex (noemen we dat geen syndroom?) te onderscheiden dat we vroeger RSI noemden .
Vooralsnog vind ik een en ander nog niet helder genoeg.
Wel lijkt het mij van belang wat hier specifieke CANS genoemd wordt, volledig los te zien van RSI.
Wordt nog ergens een relatie gelegd tussen arbeid en specifieke CANS?
Bastiaan,
Als je mij het volledige artikel wilt mailen, graag.
Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.
Beste lezers,
Hieronder de doelstelling van de studie:
“Therefore, we concluded that there is a need for a classification system on musculoskeletal
upper-extremity disorders that 1) could be generally accepted and used by all disciplines, 2)
can support the diagnosis and classification of (in principal) all upper-extremity conditions
and, 3) is reported as a practical tool.”
In het verleden gebruikte termen als RSI (nooit strain aangetoond en niet altijd de repeterende bewegingen) ,primaire en secundaire RSI en de even nietszeggende term als CANS , maken inderdaad enige ordening noodzakelijk.
Ik vraag me af als we de oude term RSI zouden hebben vervangen door ‘syndroom X ‘ de oplossing niet eenvoudiger was geweest.
Peter van der Salm.